ای منشاء دانایی و ای مایه هوش

بفرست از آن که تا سحر خوردم دوش

بسیار نه ، کم نه، آن قدر بخش که من

هشیار نگردم و نمانم مدهوش

از سبحهٔ من، پیر مغان رفت ز هوش

وز نالهٔ من، فتاد در شهر خروش

آن شیخ که خرقه داد و زنار خرید

تکبیر ز من گرفت، در میکده دوش

ای زاهد خود نمای سجاده به دوش

دیگر پی نام و ننگ، بیهوده مکوش

ستاری او چو گشت در عالم فاش

پنهان چه خوری باده؟ برو فاش بنوش

از ذوق صدای پایت، ای رهزن هوش

وز بهر نظارهٔ تو ای مایهٔ نوش

چون منتظران به هر زمانی صد بار

جان بر در چشم آید و دل بر گوش

با این همه عقل و دانش و بینش و هوش

نایاب بشد دست و زبان دیده و گوش

بستى لب و چشم خویش، گشتى خاموش

حیران و پریشان دلى از حیله‌ى موش

به هر یک زین مقاصد چون نهی گوش

مکن از مقصد اصلی فراموش

چون سیل که آخر بنشیند ز خروش

در مجلس اهل حال گشتیم خموش

گفتم بگوش آنچه نبینند به چشم

دیدیم بچشم آنچه نبینند به گوش

آن نامه که درد ماش چون در درگوش

آمد بر تو که حال ما گوید دوش

چون دید ترا دگر ز مایاد نکرد

گوئی ز پی خدمت تو رفت ز هوش

ای از تو سرای دل پر افغان و خروش

از آتش تو دیگ وجودم پر جوش

هر کس که برد نام تو همچون مطلوب

جانم ز بدن برون برد از ره گوش

ای طور ز شوق جلوه‌ات خانه به دوش

پروانه پر سوخته حسن تو هوش

بی دیده ز رشک سویت آیم وز شوق

چون مردمک دیده شوم آینه‌پوش

ای فیض ازل با نفست دوشادوش

از غیب، تمنای دلت کرده سروش

ما را ز دعا مکن فراموش که هست

بر صوت دعای تو اجابت را گوش

سودی نبود فراخنایی بر و دوش

گر آدمی‌ای ترا خرد باید وهوش

گاو از من و تو فراخ‌تر دارد چشم

خر از من و تو درازتر دارد گوش

در صورت هر هست چرایی مدهوش

در حسرت هر نیست چرایی به خروش

این هر دو یکی کن و بخور همچون نوش

پس لب به کلوخ مال و بنشین خاموش

سودی نبود فراخنایی بر و دوش

گر آدمی‌ای ترا خرد باید وهوش

در صورت هر هست چرایی مدهوش

در حسرت هر نیست چرایی به خروش

این هر دو یکی کن و بخور همچون نوش

پس لب به کلوخ مال و بنشین خاموش

گویم سخنی ترا از الهام سروش

دریاب بهوش و دار چون حلقه بگوش

دست همه کس بوجه تعظیم بگیر

عیب همه کس بچشم توحید بپوش

جز پوست خود صفی به تن خرقه مپوش

وندر طلب روزی مقسوم مکوش

جز بر سر سفره توکل منشین

می جز ز کدوی حسبی الله منوش

آمد رمضان و خلق رفتند ز هوش

شد میکده‌ها قفل و زبان‌ها خاموش

تا نشنود الغیاث می‌خواران را

مینای عرق پنبه نهادست به گوش