ای دوست! که از دوستیت با دل خوست

با دل منشین، که دشمن جان من اوست

منعت کنم ار ز صحبت دل چه عجب؟!

نتوانم دید صحبت دشمن دوست!

یارم که نکویی همه باطلعت اوست

زنهار مگو که طالب روی نکوست

بر زشتی من عیب مکن نیک ببین

شاید که مراد دوست چنین دارد دوست

گویند کرا گرفتی از عالم دوست

گویم چه که هر چه هست در عالم اوست

او هست و جز او نیست بعالم جز نیست

او مغز و جهان نیست سراسر جز پوست

گیرم دایم بدوستی دل را خوست

او را و مرا چه سودی از عادت اوست؟

با طایفه ای دوست شود دل کایشان

هم دوست به دشمن اند وهم دشمن دوست

کعبه که بود به کیش من هستی دوست

چاه زنخش زمزم و محراب ابروست

میراب لبان و مستجارش بالاست

وان سخت سیه دل حجرالاسود اوست

دلدار چو مغز است و جهان جمله چو پوست

ناید بنظر مرا بجز جلوهٔ دوست

مردم ره کعبه و حرم پیمایند

‌‌در دیدهٔ اسرار همه خانه اوست

دانیم که آیین شکایت نه نکوست

ما را سخن از مرگ خود و صورت اوست

دانست و نیامد و نپرسید و ندید

هم خسته دشمنیم و هم کشته دوست

غازی به ره شهادت اندر تک و پوست

غافل که شهید عشق، فاضل‌تر از اوست

در روز قیامت این بدان کی ماند

کاین کشتهٔ دشمن است و آن کشتهٔ دوست

چشمی دارم همه پر از صورت دوست

بادیده مرا خوش است چون دوست دروست

از دیده و دوست فرق کردن نه نکوست

یا اوست درون دیده یا دیده خود اوست

عشق آمد و شد چو خونم اندر رگ و پوست

تا کرد مرا خالی و پر کرد ز دوست

اجزای وجودم همگی دوست گرفت

نامی است ز من برمن و باقی همه اوست

می‌دان به یقین که هم بد و خیر از اوست

در کوی قدر شر هم ازو خیر از اوست

شور و شغب مسجد و میخانه ازو

و آشوب و فغان و فتنهٔ دیر ازوست

زین سو همه طعنهٔ رقیب بدگوست

زان سو همه تیغ ناز و بی مهری اوست

حاصل به جهان عشق کان عرصهٔ ماست

گه کشتهٔ دشمنیم و گه کشتهٔ دوست

عالم به خروش لااله الا هوست

غافل به گمان که دشمن است این یا دوست

دریا به وجود خویش موجی دارد

خس پندارد که این کشاکش با اوست

غازی به ره شهادت اندر تک و پوست

غافل که شهید عشق، فاضل‌تر از اوست

چشمی دارم همه پر از صورت دوست

بادیده مرا خوش است چون دوست دروست

از دیده و دوست فرق کردن نه نکوست

یا اوست درون دیده یا دیده خود اوست

عشق آمد و شد چو خونم اندر رگ و پوست

تا کرد مرا خالی و پر کرد ز دوست

عالم به خروش لااله الا هوست

غافل به گمان که دشمن است این یا دوست

زین سو همه طعنهٔ رقیب بدگوست

زان سو همه تیغ ناز و بی مهری اوست

الله که هر شکسته را دل سوی اوست

الله که آب رحمتش در همه جوست

دشمن برضای او شود دوست که هست

در دست تصرفش دل دشمن و دوست