دانی تو که شمع را چرا افروزند

تا کشتنش و سوختنش آموزند

چون آتش سوزنده غیب است بسی

چیزی باید که دایمش میسوزند

آنان که چهان کَنند و مردم سوزند

پیوسته مبارک شب و فرخ روزند

زینست مگر که پادشاهان جهان

دون پروری از زمانه می‌آموزند

آن روز که چهره عذاب افروزند

وین مشت خس از تاب قیامت سوزند

بر سر گل خورشید به محشر آیم

تا دوزخیان گرم‌روی آموزند

گویند انسان علم ز هم اندوزند

من می‌گویم همه ز حق آموزند

حق با ایشان بود در آیینه و آب

از عکس چراغ اگر چراغ افروزند