در پردۀ اسرار کسی را ره نیست

زین تعبیهٔ جان هیچ‌کس آگه نیست

جز در دل خاک هیچ منزل‌گه نیست

مِی خور که چنین فسانه‌ها کوته نیست

در پردۀ اسرار کسی را ره نیست

وز تعبیۀ حال، کسی آگه نیست

جز در دلِ خاکِ تیره، منزلگه نیست

مَی خور که چُنین بیهُده‌ها کوته نیست

آن را که دلیل ره چون مه نیست

او در خطر است و خلق ازو آگه نیست

از خود به خود آمدن رهی کوته نیست

بیرون ز سر دو زلف شاهد ره نیست

ماییم که جز درگهِ ما درگه نیست

گرچه همه ماییم کسی آگه نیست

از خود تو به صد هزار فرسنگی دور

وز هستی ما، تا به تو، مویی ره نیست

هر سر زدهای ز سرِّ ما آگه نیست

هر بیخبری در خورِ این درگه نیست

گر مایهٔ دردی به درِ ما بنشین

ورنه سرِ خویش گیر کاینجا ره نیست

تا چند روم که این ره کوته نیست

وز هر سویی که راه جویم ره نیست

چون شمع میان آب و آتش شب و روز

میسوزم و کس ز سوز من آگه نیست

در ذاتِ مقدّست کسی را ره نیست

و از عینِ کمالِ تو کسی آگه نیست

سرمایهٔ سالکانِ راهِ طلبت

جز گفتنِ لا اله الّا الله نیست

دردا که درون صفه ما را ره نیست

و افسوس که سوی وصل ره کوته نیست

ای بس که گذشت صبحها از من و تو

وز سرّ صبوح این دل ما آگه نیست

در خلوت عرفات تو کس را ره نیست

کی در تو رسد، گرچه نظر کوته نیست

بر دفتر هفتاد و دو ملت گشتم

از ذات تو غیر از تو کسی آگه نیست

از ذات خداوند کسی آگه نیست

بر کنه کمال او خرد را ره نیست

فرمود علی ز آنچه آری بتمیز

مخلوق خیال تست آن الله نیست