سودای ترا پشت سپه میدارم

اندوهِ ترا توشهٔ ره میدارم

چون از درِ اندوه درآمد کارم

دایم درِ اندوه نگه میدارم

سر رفت به باد و من کله میدارم

چشمم بشد و گوش به ره میدارم

در گریه و در گداز مانندهٔ شمع

میسوزم و خویش را نگه میدارم

از جور تو حال ارچه تبه می دارم

هم لطف تو را گوش به ره می دارم

در پرده به رسم دوستان می سوزم

وین حال ز دشمنان نگه می دارم

دوری نه از آن روی چو مه می دارم

و الله که تخفیف نگه می دارم