از بس که فسرد از نفس سرد، تنم

در پیراهن، چو مرده‌ای در کفنم

این طرفه که لب نبندم از خنده چو گل

با آنکه چو غنچه، مرده خون در بدم

از مهره گردون نکشید آن که ستم

ذکرش به زبان میار و وصفش به رقم

انگشت منه بر ورق ناصافان

بر کاغذ بی‌مهره، رود کند قلم

هر کثرت و وحدت که دهد دست به هم

در عالم عشق، باشد از یک عالم

چون درنگری، حقیقت بحر یکی‌ست

هرچند که موج بیش گردد یا کم

زان روز که شد بنای این نه طارم

بس دور زد آسمان و گردید انجم

تا یک در بی‌نظیر آمد به وجود

وان در یگانه کیست مریم خانم

یک سو شادی است در جهان یک سو غم

یک سو زخم است جمع و یک سو مرهم

در پلهٔ میزان عدالت دیدم

شیطان یک سو نشسته یک سو آدم

در خاک کنی پست چو نقش قدمم

یعنی که باعلا درجاتت دادم

یغما من و بخت و شادی وغم با هم

کریدم سفر به ملک هستی ز عدم

چون نو سفران ز گرد ره بخت بخفت

شادی سر خود گرفت من ماندم و غم

از پیر خرابات نبرم به ستم

در شیخ مناجات نبندم به کرم

چون برم چون کفر و پس آنگه به خدای

کی بندم کی سجود و آنگه به صنم

آن قدر به چنگ باز و تیهو آمد

کز کثرت قتلشان در آزار شدم»

مقصود من از کعبه و بتخانه تویی

ورنه من از این هر دو مقام آزادم

گر بر سر کوی عشق ما کشته شوی

شکرانه بده که خونبهای تو منم

وانگه که بمیرم رقم بندگیت

بر ذرّهٔ استخوان پوسیده کشم

تا نیست نگردی نشوی هست از آنک

هستی است که نیستی نهادندش نام

بینند به رنگ خویش او را همه خلق

در بی رنگی اگرچه او هست تمام

گویند سجود پیش حق باید کرد

چون من همه حق شدم سجود که برم

با این همه غم تو نیز پیمان وفا

مشکن که جز این شکستگی‌ها دارم

گفتی که به وقت عجز دستت گیرم

عاجزتر ازین مخواه، کاکنون هستم

ناگاه پری رخی به من برگذرد

بر گردم از آن حدیث و دیوانه شوم

چون بار کسی کشید می‌نتوانم

باری کم از آن که بار بر کس ننهم

صوفی تو به کار خویش رو کاین ره را

پا بر سر خود نهاده‌‌ای می‌خواهم