یاری که منزّه آمد از شبه و بدل

دریاب او را به علمِ ذوقی و عمل

کی ذاتِ مقدّسش نماید به تو روی

از فاوِ منِ والی و فی و هَلّ و بَل

ای راهنمای راه خوبان ازل

وای طعمهٔ حضرتت نه علم و نه عمل

بی علم و عمل به حضرتت راهی نیست

وانگه به بر محققان هر دو زَلَل

چون آمده ای درین بیابان حاصل

چون بی خبران مباش از خود غافل

گامی می زن به قدر طاعت منشین

کاسوده و خفته در نیابد منزل

دل را شود از دیده فرو پای به گل

وز دست دل و دیده شود خون حاصل

حالی است بدیع و کار و باری مشکل

دل آفت دیده است و دیده غم دل

آن را بود از سماع کامی حاصل

کاو هست زجان به نزد جانان غافل

از خوان سماع کس نواله نبرد

تا برناید زعقل وز جان و زدل

کردم بهوس عمارتی اندر دل

وز آلت و ساز کار بودم غافل

از خاک بخون دل گلی حاصل شد

وز بی کاهی چو خر بماندم در گل

حاشا! که کند دل به دگر جا منزل

او را ز رخ که گردد از عشق خجل

گردیده به کس در نگرد عیبی نیست

کو شاهد دیده است و او شاهد دل

آنکس که ترا دید و نخندید چو گل

از جان و خرد تهیست مانند دهل

گبر ابدی باشد کو شاد نشد

از دعوت ذوالجلال و دیدار رسل

از من زر و دل خواستی ای مهر گسل

حقا که نه این دارم و نی آن حاصل

زر کو زر کی زر از کجا مفلس و زر

دل کو دل کی دل از کجا عاشق و دل

این نکته شنو ز بنده ای نقش چگل

هرچند که راهیست ز دل جانب دل

در چشم تو نیستم تو در چشم منی

تو مردم دیدای و من مردم گل

چون آمده‌ای در این بیابان حاصل

چون بیخبران مباش از خود غافل

گامی میزن به قدر طاقت منشین

کاسودهٔ خفته دیر یابد منزل

حاشا که کند دل به دگر جا منزل

دور از دل من که گردد از عشق خجل

چشمم چو شکفت غیر آب تو نخورد

هم سرمهٔ دیده‌ای و هم قوت دل

در عشق نوا جزو زند آنگه کل

در باغ نخست غوره است آنگه مل

اینست دلا قاعده در فصل بهار

در بانگ شود گربه و آنگه بلبل

هم شاهد دیده‌ای و هم شاهد دل

ای دیده و دل ز نور روی تو خجل

گویند از آن هر دو چه حاصل کردی

جز عشق ز عاشقان چه آید حاصل

کاچی سازی که روز برفست و وحل

دانی که ز بهر چیست این رسم و عمل

یعنی که به صورت او نم و تر، میریست

این در معنی نبات و کاچیست و عسل

نه عمر عزیز داد یک راحت دل

نه سعی جمیل کرد حل مشکل دل

زنهار ز سعی و کوشش پر باطل

فریاد ز عمر ضایع بیحاصل

ره جوی و مکن تکیه بر این منزل گل

جان ورز و مکن یاد دل بی حاصل

کآن مزبله ئیست چند یا از تن و تن

وین غمکده ئیست چند یا از دل و دل

می‌آمد و بر گلش پریشان سنبل

بر چهره عرق نشسته چون بر گل مل

بر عارض همچو گل روان کرده گلاب

وز نازکیش آب شده لاله و گل

تا غالیه گون خال مه مهر گسل

پروانه صفت فتاد بر شمع چگل

در دیده و دل جای گرفتست چنانک

در دیده سوادست و سویدا در دل

خواهد شدن از تن نظر جان زایل

ناگشته بجز حسرت و ارمان حاصل

یا رب ز جهان مرا چنان بر که هنوز

باشند بصحبتم عزیزان مایل