ای عهد تو عهد دوستان سر پل

از وصل تو هجر خیزد از عز تو دل

پر مشغله و میان تهی همچو دهل

ای یک شبه همچو شمع و یک روزه چو گل

از گفتهٔ بد گوی تو چون هر عاقل

در کوشش خصم تو چو هر بی‌حاصل

خالی نکنم تا ننهندم در گل

سودای تو از دماغ و مهر تو ز دل

ای مسند تو قاعدهٔ دولت گل

خصمت که ز عز تست دست خوش ذل

بی‌قدر چو خار باد و کم عمر چو گل

چون آب خروشان و لگدکوب چو پل

ای گوهر تو خلاصهٔ عالم گل

باد از تو دو قوم را دو معنی حاصل

چون آب نکوخواه ترا حکم روان

چون لوله بداندیش ترا سوخته‌دل

آخر شب دوش بی‌تو ای شمع چگل

بگذشت و گذاشت در غمم خوار و خجل

تو فارغ و من به وعده تا روز سپید

در بند تو بنشسته و برخاسته دل

آمیختم از بهر تو صد رنگ و حیل

هم دست اجل قوی‌تر آمد به جدل

گر جان مرا قبول کردی به مثل

پیش از اجلش کشیدمی پیش اجل

بی زلف تو شد چشم من از ابر خجل

وز چشم تو پای دل فرو رفت به گل

گویی که در آن زلف چه می بیند چشم؟

گویی که در آن چشم چه می یابد دل؟

ای آروزی روان وای داروی دل

با گونهٔ تو گونهٔ گل شد باطل

نقش صنم چین به بر توست خجل

بُتگر نکند پیکر نقشت …ـل

ای آرزوی روان و وی داروی دل

با گونه تو گونه گل شد باطل

نقش صنم چین ببر تست خجل

بتگر نکند پیکر نقشت به چکل

ای از تو مرا غصه سودا حاصل

هجرانک قاتلی و نعم القاتل

در وصف مصور جمال تو سزد

سبحانک ما خلقت هذا باطل

من آن توام تو آن من باش ز دل

بستاخی کن چرا نشینی تو خجل

گر جرم همه خلق کنم پاک بحل

در مملکتم چه کم شود؟ مشتی گل!

سهر العیون لغیر وجهک ضائع

و بکاؤهن لغیر فقدک باطل

من کان یعمل للجنان فاننی

من حبّ وصلک طول عمری عامل

من آن توأم تو آن من باش ز دل

بستاخی کن چرا نشینی تو خجل‌

گر جرم همه خلق کنم پاک بحل

در مملکتم چه کم شود مشتی گل‌

من آن توام تو آن من باش ز دل

بستاخی کن چرا نشینی تو خجل

من آن توام تو آن من باش ز دل

بستاخی کن چرا نشینی تو خجل‌

ای درد چو بی‌درد ز حالم غافل

بر گردن او بستهٔ مهری از دل

بر سر دهمت خاک ز انصاف دمی

در گردن حق که دید دست باطل

خواهی که چو بلبل نهدت گفت محل

چون باز بدو ز چشم خونین اول

مغرور مشو چو طوطی از یک دو جدل

چون کبک بکردی سر خود زیر بغل

ای واقعهٔ عشقِ تو کاری مشکل

خورشیدِ رُخَت فتنهٔ جان، غارتِ دل

هرکاو نَفَسی بدید خورشیدِ رُخَت

دیوانه بوَد اگر بماند عاقل

در پیش کمان گروهه شاه قزل

خورشید به سجده اوفتد خوار و خجل

زیرا که نهند داغ کفرش بر دل

گر گوید:من از آتشم،او از گل