مستی جوانیم بطاعت چو نهشت

گفتم: این تخم، پیریم خواهد کشت

دنیا همه کرد پیریم صرف أمل

زین پنبه چه رشته ها که این زال نرشت!

زین خانه ز بس برون شدن مشکل گشت

آسان نتواند نظر از شیشه گذشت

شد هشت از آنکه بهر تاریخ، از غیب

گفتند:«کتابخانه » میخواهد «هشت »

از حکم «سلیمان » شه فرخنده سرشت

«باب الجنة » از این بنا گشت بهشت

اتمام چو یافت، از پی تاریخش

دل خامه گرفت و، «جنت خلد» نوشت

مجنون که ز جان برای جانان بگذشت

جانرا آخر سپرد در دامن دشت

میگشت همیشه بر زبانش لیلی

لیلی میگفت تا زبانش میگشت

زان سرو سهی که با رقیبان پلشت

همراه چو گشت

افتاد ز بام خلق را از وی طشت

هرجا که گذشت

داغم در دل بیش ز ریگست به دشت

نه هفت و نه هشت

سردار مرا بتی که هفت آمد و هشت

وز روی عمل محل بند آمد و کشت

زنهارش به هجر و وصل مستا کاین دو

هفتاد جهنم است و هشتاد بهشت

چون دست قضا رشته اعمار برشت

بگسیختنش خامهٔ تقدیر نوشت

از حکم ازل نه رسته برناونه پیر

وز دام اجل نجسته زیباونه زشت

افشاند در این مزرعه هر کس تخمی

[...]

نه لایق مسجدم نه در خورد کنشت

ایزد یارب گل مرا از چه سرشت

چون کافر درویشم و چون قحبهٔ زشت

نه دین و نه دنیا و نه امید بهشت

نه لایق مسجدم نه در خورد کنشت

ایزد یارب گل مرا از چه سرشت

چون کافر درویشم و چون قحبهٔ زشت

نه دین و نه دنیا و نه امید بهشت

تا عشق مرا ذکر تو در سینه سرشت

رفت از دل و جان نشاط زیبا غم زشت

منظور توئی از دو جهان ورنه مرا

کی خوف جهنم است یا شوق بهشت

سرو آمده یا به گل ز رفتار خوشت

گلبن شده منفعل ز طرز روشت

تو تازه نهال از کدامین چمنی

وز خون کدام دل بود پرورشت

چون خطه طوس را پس پشت بهشت

در خطهٔ بجنورد دل این بیت نوشت

پیداست که حالتش چه خواهد بودن

بیچاره که از جهنم آید به بهشت