ای چون گل و مل در به در و دست به دست

هر جا ز تو خرمی و هر کس ز تو مست

آنرا که شبی با تو بود خاست و نشست

جز خار و خمار از تو چه برداند بست

ای نیست شده ذات تو در پردهٔ هست

ای صومعه ویران کن و زنار پرست

مردانه کنون چو عاشقان می در دست

گرد در کفر گرد و گرد سر مست

آن دست زنان و پای کوبان پیوست

زین پیش گذشتن من از کوی تو هست

آن دست مرا کنون بر آورد از پای

و آن پای مرا کنون در افگند ز دست

چون فندق مهر تو دهانم بربست

بار غم تو چو گوژ پشتم بشکست

هر تیر ، که از چشم چو بادام تو جست

در خسته دلم چو مغز در پسته نشست

معشوقه دلم به تیر اندوه بخست

حیران شدم و کسم نمی‌گیرد دست

مسکین تن من به پای محنت شد پست

دست غم دوست پشت من خرد شکست

با عیب خریدی تو مرا روز نخست

امروز اگر رد کنیم ، عیب از تست

گر دوست همی در خور خود خواهی جست

پس دست بباید از همه گیتی شست

جدت ورق زمانه از ظلم بشست

عدل پدرت شکستگی کرد درست

ای بر تو قبای سلطنت آمده چست

هان ! تا چه کنی ؟ که نوبت دولت تست

غازی بکمند زلف شهریرا بست

آنگه بسنان غمزه خلقی را خست

دیوانه دلی دارم شوریده و مست

کان خسته و بسته دید و در غاری جست

ناگه ز درم درآمد آن دلبر مست

جام می لعل، نوش کرد و بنشست

از دیدن و از گرفتن زلف چو شست

رویم همه چشم گشت و چشمم همه دست

حلاج دلا که مقتدای کارست

بردار همی گفت که روز بارست

از یار هر آنکسیکه برخوردارست

جانش بر یار و تنش برداست

در وصل تو عزم دل من روز نخست

آن بود که عمر با تو بگذارم چست

کی دانستم که بعد از آن عزم درست

آن روز به خواب شب همی باید جست

آتش به سفال برنهادی ز نخست

پس با خاکم به در برون رفتی چست

با این همه باد کبر کاندر سر تست

از آب سبو کی آیدم با تو درست

دستم که به گوهر قناعت پیوست

پر بود و نبود آز را بر وی دست

با دست طمع مگر شبی عهدی بست

روز دگرش غیرت همت بشکست

جدت ورق زمانه از جور بشست

عدل پدرت سلسلها کرد درست

ای بر تو قبای جاهشان آمد چست

هان تا چه کنی که نوبت دولت تست

هجری که به روز غم مبادا دل و دست

بر دامن دل که گرد ننشست نشست

وصلی که چو دل به دست بودی پیوست

دردا که ازو درد دلی ماند به دست

جانا به تن شکسته و عزم درست

عمریست که دل در طلب صحبت تست

وامروز که نومید شد از وصل تو چست

در صبر زد آن دست کز امید بشست

ای شاه ز قدرتی که در بازوی تست

تیر تو به ناوک قضا ماند چست

ورنه که نشاند این چنین چابک و چست

پیکان دوم بر سر سوفار نخست

با موزه به آب در دویدی به نخست

تا خرمن من به باد بردادی چست

چون تیز شد آتش دلم گشتی سست

خاکش بر سر که او نه خاک در تست

کار تنم از دست دلم رفت ز دست

بیچاره دلم به ماتم جان بنشست

جان دل ز جهان بربد و رخت اندر بست

سازم همه این بود که در کار شکست

دل در خم آن زلف معنبر بنشست

جان گفت که دل رفت وزین غمکده رست

من هم پی دل روم به هر حال که هست

مسکین چو به لب رسید پایش بشکست