در پای گنه شد دل بیمارم پست

یارب چه شود اگر مراگیری دست

گر در عملم آنچه ترا باید نیست

اندر کرمت آنچه مرا باید هست

در سر کاری که درآئی نخست

رخنه ی بیرون شدنش کن درست

ندانی که شوریده حالان مست

چرا بر فشانند بر رقص دست

عرفی چه زنی طعن خرد بر من مست

مردان ننهند راز دل بر کف دست

آن نوحه که راه لب نداند، داریم

آن گریه که دل به دیده بگذارد هست

تا در زده ام به دامن عفو تو دست

تا یافته ام غبار تکلیف الست

تقصیر عبادتم ندارد ایام

وز طاعت کرده ام پشیمانی هست

عرفی چه نهی متاع دل در کف دست

راه نظر کج نظران باید بست

بر سینهٔ ما نگر که از بیرون هست

صافی و درست و از درون عین شکست

زین سردی دی که آب و آتش یخ بست

در بستن یخ جوهر الماس شکست

زان گونه مسامات هوا بسته که تیر

یابد ز کمان گشاد و نتواند جست

دی محتسب آمد به غم، تند نشست

ماتم زده بود، دادمش شیشه به دست

بشکست و نیافت قصدم آن جاهل مست

بایست که توبه شکند، شیشه شکست

صد تلخ شنیدم ز یکی رزق پرست

جرمم چه، که همین دادمش جام به دست

دانی که همان محتسب گرسنه مست

کامروز به لقمه اش دهن خواهم بست

دستی که گرفتی سر آن زلف چو شست

پائی که ره وصل به سر می پیوست

زان دست کنون در غم دل دادم پای

زان پای کنون بر سر دل دادم دست

آن دم که شدیم از می هستی سرمست

شد ساغر توفیق لبالب ز شکست

اعمال نویس راست در طاعت ماست

مزدور فرشته‌ای که در دست چپ است

آن قوم که دلشان ز دورنگیها رست

سجاده به دوشند و می ناب به دست

بتخانه و کعبه پیششان یک رنگ است

دیدار پرستند نه دیوارپرست

پروانه که از بادیه هجر برست

در بال و پر آتش زد و فارغ بنشست

غافل که هنوز تا سر کوی فراغ

صد بادیه خونخوارتر از هجران هست

سوی در پادشاه کز طور بهست

رفتی تو و سامری به جای تو نشست

ای واله ایمن این سفر دور کشید

باز آ که شدند قوم گوساله‌پرست

آن قوم که دلشان ز دورنگیها رست

سجاده بدوشند و می‌ناب به دست

بتخانه و کعبه پیششان یکسانست

دیدارپرستند نه دیوارپرست

ذاتت که زمجموعه گل منتخب است

حرف تب و لرز او خطائی عجبست

کس موج محیط را نگوید لرز است

کی گرمی خورشید جهانتاب تب است

در معرکه این تفنگ فریادرس است

خصم افکن و گرم خوی و آتش نفس است

موقوف اشاره ایست در کشتن خصم

سویش نگهی ز گوشه چشم بسست

شاهی که حمایت خدایش سپر است

مایل به سپر نه بهر دفع ضرر است

از هیچ مصاف رو نمی گرداند

منظور شجاعتش ازین رهگذرست

گویند کسان جمله چه هشیار و چه مست

پیوستن شیشه نیست ممکن چوشکست

حیرت دارم از شیشه دل که چرا

هرچند شکست باز با او پیوست