آن درد، که با پای تو کرد آن چستی

در کشتن خصمت ننماید سستی

با پای تو این جا سر و پایی گردید

تا با سر دشمن تو گیرد کستی

در عشق تو از سر بنهادم هستی

زین پس من و شوریدگی و سرمستی

با روی تو حالی و حدیثی که مراست

در نامه نبشتم که زبانم بستی

یاری دارم یگانهٔ سرمستی

هستی که جز او نیست به عالم هستی

گویند بگیر دست او را در دست

دستش گیرم اگر بیابم دستی

چو با تست مقصود، هرجا که هستی

گرش باز دانی ز هجران برستی

درین جست و جو دور رفتی وگر نی

چو خود را بدانی ازین جو بجستی

ز تحصیل عرفان محصل همین شد

[...]

ای آن که کمر به جستن حق بستی

زین هستی موهوم چو رستی، رستی

غیر از تو حجاب در میان چیزی نیست

از خود چو بریدی، به خدا پیوستی

ای آنکه به لافگاه دعوی چستی

واندر طلب گوهر عرفان سستی

تا دریابی که در گره داری هیچ

کاش آنچه سپرده ای به خود، می جستی

هشیارانت خوار نهند از مستی

بالا دستان به پا زنند از پستی

بی دولت نیستی در آن عالم کل

... کل عالمی تا هستی

ای آنکه به ارباب عطا دل بستی

نائل نشدی خاطر خود را خستی

غم چند خوری که کرد او ترک عطا

خود ترک طمع نما که از غم رستی