آن یار که عهدِ دوستداری بشکست

می‌رفت و منش گرفته دامن در دست

می‌گفت دگر باره به خوابم بینی

پنداشت که بعد ازو مرا خوابی هست

از بارِ گنه شد تنِ مسکینم پست

یا رب چه شود اگر مرا گیری دست؟

گر در عملم آن چه تو را شاید نیست

اندر کرمت آن چه مرا باید هست

از کعبه رهی‌ست تا به مقصد پیوست

وز جانب میخانه رهی دیگر هست

اما ره میخانه ز آبادانی

راهی‌ست که کاسه می‌رود دست به دست

تیری ز کمانخانهٔ ابروی تو جَست

دل پرتوِ وصل را خیالی بَربست

خوش‌خوش ز دلم گذشت و می‌گفت به ناز

«ما پهلوی چون تویی نخواهیم نشست»

چون نیست ز هر چه هست جز باد به دست

چون هست ز هر چه نیست نقصان و شکست

انگار که هر چه هست در عالم نیست

پندار که هر چه نیست در عالم هست

دی طفلک خاک بیز غربال به دست

می‌زد به دو دست و روی خود را می‌خست

می‌گفت به های‌های کافسوس و دریغ

دانگی بنیافتیم و غربال شکست

کردم توبه، شکستیش روز نخست

چون بشکستم به توبه‌ام خواندی چست؟

القصه زمام توبه‌ام در کف توست

یک‌دم نه شکسته‌اش گذاری نه درست

بی‌غم دل کی‌ست؟ تا بدان مالم دست

بی‌غم دل زنگیان شوریدهٔ مست

ای دل ، ز شراب عشق گشتی سرمست

کز رنج خمار او به جان نتوان رست

گر از دل من چنین فرو داری دست

در روز ز دست تو به شب باید جست

ای صبر ، از آن نگار بیداد پرست

بر وی همه بیداد جهان یکسره هست

نزدیک آمد کزین بلا بتوان رست

ای صبر وفادار ، هنوز این یک دست

زان گونه ز پولاد ترا دست بخست

کاندر رگت آویخت چو ماهی در شست

این نادره بر گوشۀ جان باید بست

الماس که الماس فرو برد بدست

چون بد عهدی گشت از تو این عهد درست

در سستی دست از تو چرا دارم سست ؟

گر دست نشستمی ز تو روز نخست

امروز بخون روی خود باید شست

گه گویم : کار ترا گیرم سست

خوش خوش مگر از تو دست بتوانم شست

چون عزم رهی شود درین کار درست

از جان باید گرفتن آغاز نخست

چون دیدهٔ من دید ترا روز نخست

مسکین دل من هوای دیدار تو جست

اکنون که ترا هوای من نیست درست

یا ناز مکن یا دل من باز فرست

آنی که وفا نباید از مهر تو جست

در وعده مخالفی و در پیمان سست

بیشرمی و بیدادگری پیشه تست

دست از تو بصابون رئی باید شست

گر سیر شدی بتا ز من در خور هست

زیرا که ندارم ای صنم چیزی لست

رنج دل  رنج دیده جز دیده نجست

دانی که شد این گناه بر دیده درست

در جمله جهان صورتی از دیده نرست

کش چندین موج خونش از دیده نشست

بادام دو چشم تو دلم زار بخست

پسته دهنت جراحتش زود ببست

ز آن بود مرا گله ازین شکرم هست

ای پسته تو شیرین بادام تو مست

ترکیبِ پیاله‌ای که در هم پیوست

بشکستنِ آن روا نمی‌دارد مست

چندین سر و پایِ نازنین از سرِ دست

از مِهر که پیوست‌ و به کین که شکست؟

چون لاله به نوروز قدح گیر به دست

با لاله‌رخی اگر تو را فرصت هست

می نوش به خرمی که این چرخ کهن

ناگاه تو را چو خاک گرداند پست