الله، به فریاد من بی کس رس

فضل و کرمت یار من بی کس بس

هر کس به کسی و حضرتی مینازد

جز حضرت تو ندارد این بی کس کس

ای جملهٔ بی کسان عالم را کس

یک جو کرمت تمام عالم را بس

من بی کسم و تو بی کسان را یاری

یا رب تو به فریاد من بی کس رس

نوروز شد و جهان برآورد نفس

حاصل زبهار عمر ما را غم و بس

از قافلهٔ بهار نامد آواز

تا لاله به باغ سر نگون ساخت جرس

گر من به ختن ز یار وادارم دست

باورد و نسا و طوس یار من بس

سبحان اله درین جوانی و هوس

روز و شبم اندیشه همین بودی بس

کاندر پیری ز من بباید کس را

خود پیر شدم مرا ببایست از کس

ای کرده مرا خنده خریش همه کس

مارا ز تو بس جانا مارا ز تو بس

ای چون هستی برده دل من بهوس

چون بنشینم غم فراق تو نه بس

گر چون هستی بدستت آرم زین پس

پنهان کنمت چو نیستی از همه کس

چون بی تو زنم بیاد مهر تو نفس

گویم پس ازین دروغ بی معنی بس

بی مایه چو خاشاکم و بی قدر چو خس

گر دوست تر از تو در جهان دارم کس

سبحان الله درین جوانی و هوس

روز و شبم اندیشه همین بودی بس

کاندر پیری ز من بباید کس را

خود پیر شدم مرا نبایست از کس

بادی که درآئی به تنم همچو نفس

ناری که بسوزی دل خلقی به هوس

آبی که به تو زنده توان بودن و بس

خاکی که به تست بازگشت همه کس

ای چون هستی برده دل من به هوس

چون نیستیم غم فراق تو نه بس

گر چون هستی به دستت آرم زین پس

پنهان کنمت چو نیستی از همه کس

ای من به تو زنده همچو مردم به نفس

در کار تو کرده دین و دنیا به هوس

گرمت بینم چو بنگرم با همه کس

سردی همه از برای من داری و بس

اندر طلبت هزار دل کرد هوس

با عشق تو صد هزار جان باخت نفس

لیکن چو همی می‌نگرم از همه کس

با نام تو پیوست جمال همه کس

شمعی که چو پروانه بود نزد تو کس

نتوان چو چراغ پیش تو داد نفس

با مشعلهٔ عشق تو با دست عسس

قندیل شب وصال تو زلف تو بس

بادی که بیاوری به ما جان چو نفس

ناری که دلم همی بسوزی به هوس

آبی که به تو زنده توان بودن و بس

خاکی که به تست بازگشت همه کس

گفتی مگذر بکوی ما در زین پس

کامیخته ز مهر با دیگر کس

این خود چه حدیثست ولی دانم چیست

سیر آمده بهانه میجوئی و بس

دلدار کله‌دوز من از روی هوس

می‌دوخت کلاهی ز نسیج و اطلس

بر هر ترکی هزار زه می‌گفتم

با آنکه چهار تَرَک را یک بس

دلدار کله دوز من از روی هوس

میدوخت کلاهی ز نسیج اطلس

بر هر ترکی هزار زه می گفتم

با آنکه چهار ترک را یک زه بس

سبحان الله در آن جوانی و هوس

روز و شبم اندیشه همی بودی و بس

کاندر پیری ز من نباید کس را

چون پیر شدم مرا نبایست از کس

دی میشد و دل رها نمیکرد به کس

برخاسته صد فغان هر گوشه که بس

امروز همی آمد و هر ذرّه که هست

فریاد همی کرد که فریادم رس