این بی‌ریشان که سغبهٔ سیم و زرند

در سبلت تو به شاعری که نگرند

زر باید زر که تا غم از دل ببرند

ترانهٔ خشک خوبرویان نخرند

سیمرغ نه‌ای که بی تو نام تو برند

طاووس نه‌ای که با تو در تو نگرند

بلبل نه که از نوای تو جامه درند

آخر تو چه مرغی و ترا با چه خرند

سوی در این قوم ، که کمتر ز خرند

دانش چه بری ؟ که از تو دانش نخرند

سالی یک بار آب جویت ندهند

روزی صد بار آبرویت ببرند

زان پس که دل و دیده بر من سپرند

با عشق یکی شوند و آبم ببرند

صبرا به تو آیم غم کارم بخوری

ای صبر نگویی که ترا با چه خورند

شهری زن و مرد در رخت می‌نگرند

وز سوز غم عشق تو جان در خطرند

هر جامه که سالی پدرت بفروشد

از دست تو عاشقان به روزی بدرند

شهری زن و مرد در رُخَت می‌نگرند

وز سوز غم عشق تو جان در خطرند

هر جامه که سالی پدرت بفروشد

از دست تو عاشقان به روزی بدرند

صاحب نظران که آینهٔ یکدگرند

چون آینه از هستی خود بی خبرند

گر روشنیی می طلبی، آینه وار

در خود منگر، تا همه در تو نگرند

خلقان همه در آینهای مینگرند

مشغول خودند و ز آینه بیخبرند

کس آینه مینبیند از خلق جهان

در آینه از آینه بر میگذرند

اینها که زاسرار قدَر بی خبرند

بی هیچ بهانه دشمن یکدگرند

ما با همه شیوه ای بسازیم ولیک

چه سود که جمله خلق کوته نظرند

آنها که به عقل راه او می سپرند

شرط است کز آشیان هستی بپرند

زنهار در آن راه تو پرواز مکن

کانجا مگسانند که سیمرغ خورند

صاحب نظران آینهٔ یکدیگرند

در منزل خود چو آینه بی خبرند

گر روشنیی می طلبی آینه وار

در خود منگر تا همه در تو نگرند

افسوس که خلق سخت کوته نظرند

وز هرچه فروشند یکی جو نخرند

بی هیچ بهانه دشمن یکدگرند

قصّه چه کنم که جمله شان درد سرند

آنها که شب و روز ترا بر اثرند

صیاد نهانند ولی مختصرند

با هر که بسازی تو از آنت ببرند

گر خود نروی کشان کشانت ببرند

طاوس نه‌ای که بر جمالت نگرند

سیمرغ نه‌ای که بیتو نام تو برند

شهباز نه‌ای که از شکار تو چرند

آخر تو چه مرغی و ترا با چه خرند

درویش و غنی بنده این خاک درند

و آنان که غنی ترند محتاج ترند

هر چند که ظالمان همه جمع شوند

امید که یک ز یکدگر بر نخورند

سال اسد و ماه اسد شیر خدا

از بیشه برون آید و گرگان بدرند

آنان که بخلق از ره معنی نگرند

کی خلق خدا چو یکدیگر میشمرند

کی باز بود همچو کبوتر بوقار

او گوشت خورد کبوترش گوشت خورند

مردم همه جوهری و صاحب نظرند

در دست تو گوهر هنر می نگرند

صد خرمن خود فروشی از بیهنران

صاحب هنران ببرگ کاهی نخرند

ای کز تو بتان چو لاله خونین جگرند

نسرین و بنفشه رنگ و بوی از تو برند

در کوی تو با بوی تو از خاک کمست

مشکی که ازو جوی به ده تنگه خرند

سادات که نور دیده و تاج سرند

با فضل و نسب زبده نوع بشرند

باید که ز راه راست بیرون نروند

چون امت جد خویش را راهبرند