صالح دل اگر به جای جامه بدرم

شاید که همی خون شود از غم جگرم

در دیده من از مرگ تو خونها دارم

بر مرگ تو تا به مرگ خونها بخورم

هرگه که به پیراهن تو درنگرم

از رشک و حسد پیرهن خود بدرم

از جامه بهرمان تو رشک برم

کو بربر تست و بر برت نیست برم

خواهم که ز دور در جمالت نگرم

می نتوانم از آنکه بی پا و سرم

از عالم خود اگر تو ای مایۀ حسن

نظارۀ حسن خود کنی رشک برم

دی کرد وداع بر جناح سفرم

تا دست فراق کرد زیر و زبرم

او می‌شد و جان نعره همی زد ز پی‌اش

آهسته‌تَرَک تاز، که من بر اثرم

روزی که به حیلت به شب تیره برم

می‌گویم شکر و باز پس می‌نگرم

بنگر که ز عمر در چه خون جگرم

تا روز گذشته را غنیمت شمرم

زلف تو دلم برد و به جان در خطرم

گیرم که ز بیم پی به زلفت نبرم

باری دمی از زیر کله بیرون کن

چندان که ز دور در دل خود نگرم

سودای تو بیرون شده یکسر ز سرم

وز کوی تو ببرید خرد رهگذرم

دست طلب تو باز در کوفت درم

تا با سر کار برد بار دگرم

چون روی ندارم که به رویت نگرم

باری به سر کوی تو بر می‌گذرم

در دیده کشم ز آرزوی رخ تو

گردی که زکوی تو به دامن سپرم

ای دل ز فلک چرا نیوشی آزرم

هم بادم سرد ساز و با گریهٔ گرم

دلبر ز تو وز ناله کجا گردد نرم

آن را که هزار دیده باشد بی‌شرم

دل بر تو فشانم ار بسوزی جگرم

و آن دل که من از تو باز گیرم که برم؟

ور دل طلبد غم تو هم غم نخورم

از بهر غمت دلی به صد جان بخرم

ای فاخته مهر چون به تو درنگرم

زیبائی طاوس به بازی شمرم

با خندهٔ کبک چون در آئی ز درم

دل همچو کبوتری بپرّد ز برم

پر آب دو دیده و پر آتش جگرم

پر باد دو دستم و پر از خاک سرم

گاهی که بطینت خود افتد نظرم

گویم که من از هر چه بعالم بترم

چون از صفت خویشتن اندر گذرم

از عرش همی بخویشتن در نگرم

گاهی بتو نگرم گویم از من بزرگوارتر کیست؟!

چون از صفت خویشتن اندر گذرم

گاهی که بطینت خود افتد نظرم

گویم که من از هر چه بعالم بترم

پر آب دو دیده و پر آتش جگرم

پر باد دو دستم و پر از خاک سرم.

پرآب دو دیده و پرآتش جگرم

پرباد دو دستم و پر از خاک سرم‌

پر آب دو دیده و پر آتش جگرم

پر باد دو دستم و پر از خاک سرم‌

پر آب دو دیده و پر آتش جگرم

پر باد دو دستم و پر از خاک سرم‌

گاهی که بطینت خود افتد نظرم

گویم که: من از هر چه بعالم بترم!

چون از صفت خویشتن اندر گذرم

از عرش همی بخویشتن در نگرم!!

گاهی که بطینت خود افتد نظرم

گویم که: من از هر چه بعالم بترم‌

چون از صفت خویشتن اندر گذرم

از عرش همی بخویشتن در نگرم‌