گرچه دل و سینه‌ کان گوهر دارم

رخساره زرنج هر دو چون زر دارم

کان بستهٔ زلف ماه دلبر دارم

وین خستهٔ تیر شاه سنجر دارم

معشوق بلاجوی ستمگر دارم

وز آب دو دیده آستین تر دارم

جانم برد این هوس که در سردارم

من عاقبت کار خود از بر دارم

آخر ز تو چون روی به خون تر دارم

در عشق ز هیچ روی باور دارم

بردار ز روی پرده ورنه پس از این

من پرده ز روی راز دل بردارم

از غم صدف دو دیده پر در دارم

وز حادثه پوستین به گازر دارم

دردا که تهی دامنم از زر درست

وز دست شکسته آستین پر دارم

دیرست که سودای تو در سر دارم

وز عشق دلی خون شده در بر دارم

در راه تو یک مذهب و یک شیوه نیم

هر لحظه، به نو، مذهب دیگر دارم

شمع آمد و گفت: زاتش افسر دارم

هر لحظه به نو سوزش دیگر دارم

تا چند به هر جمع من بی سر و پای

در پای افتم از آنچه در سر دارم

چشمی ز خیال تو پر اختر دارم

دستی ز غم هجر تو بر سر دارم

خوش گشت دلم تا که خیال تو در اوست

زانش همه‌ساله تنگ در بر دارم

چون جان و دل از برای دلبر دارم

از دلبر خود چگونه دل بردارم

بی سر و قدی که از من آزاد آمد

مانند چنار دست بر سر دارم

روزی که ز روح بند تن بردارم

دانی ز چه باز دیده تر دارم

تا بهر نثار تو ز نو جان یابم

من چشم براه روز محشر دارم