یک نیم دلم کلبچه یک نیم کباب

یک نیمه در آتش و دگر نیمه در آب

مسکین دل من خراب کردی بعذاب

اکنون تو همی خراج خواهی ز خراب

ز آن سوزد چشم تو و زآن ریزد آب

کاندر ابرو بخفته بد مست خراب

ابروی تو محراب بسوزد به عذاب

هر مست که او بخسبد اندر محراب

ساقی که به دست من دهد جام شراب

از می کنمش تهی و از دیده پر آب

می خوردن من درین غمان هست ثواب

گر درد کم آگاه بود مرد خراب

* چندان بخورم شراب، کاین بوی شراب

آید ز تُراب، چون روم زیرِ تُراب،

گر بر سر خاک من رسد مَخموری،

از بوی شراب من شود مست و خراب.

زان سوزد چشم تو زان ریزد آب

کاندر ابروت خفته بد مست و خراب

ابروی تو محراب و بسوزد به عذاب

هر مست که او بخسبد اندر محراب

با دل گفتم: چگونه‌ای، داد جواب

من بر سر آتش و تو سر بر سر آب

ناخورده ز وصل دوست یک جام شراب

افتاده چنین که بینیم مست و خراب

ای چشم من از نقش رخت دفتر آب

آورده غمت راز دلم برسر آب

من سوخته ام تو آب داری آری

جان را از فراتش بود و گل بر آب؟

ای چشم تو مست خواب و سرمست شراب

صاحب‌نظران تشنه و وصل تو سراب

مانند تو آدمی در آباد و خراب

باشد که در آیینه توان دید و در آب

بوی گل رز کرد مرا مست و خراب

نوباوه گلی کرد به صد دست در آب

در کشتی می نشین که طوفان ورع

بسیار محیط عقل کردست مراب

دل ز آتش هجرانت کبابست کباب

جان هم ز خراج و غم خرابست خراب

با هر که شراب وعده وصل دهی

چون در نگری جمله سرابست سراب

ای ز آتش سودات دل اندر تب و تاب

وی عالم خاکیم ز عشق تو خراب

دارم ز غمت مردم چشمی چو حباب

دائم ز هوا خیمه زده بر سر آب

ای قصر مودّت بوجود تو خراب

ما تشنه وجود بی وجود تو سراب

وی فرج زن تو همچو حمام رضی

پر موی و فراخ و گنده و سرد و پر آب

اشک آمده مصدر اثر در همه باب

خوش منت‌هاست بر سر از چشم پر آب

تا گریه بود، پی سخن گم نشود

در گل نشود نقش پی از باد خراب

از جام رقیب تا شدی مست و خراب

گردیده از این مگر که زد غیر بر آب

بردیده من ز اشک چو ساغر می

لبریز دلم ز خون چو مینای شراب

در دیدهٔ هر که شق کند پردهٔ خواب

سرتاسر آفاق بود موج سراب

ساقی، قدحی در ده از آن بادهٔ ناب

سرّ دو جهان بشنو ازین مست خراب