آن بت که به رخسار بهار آراید

چون رعد همی نالم و رحمش ناید

چون برق به خنده تا لبی بگشاید

چون ابر مرا گریستن فرماید

خاقانی را که آسمان بستاید

ای فاحشه زن تو فحش گوئی شاید

هجو تو کنون بسان مدح آراید

کز بادهٔ نیک سرکه هم نیک آید

می‌زن نفسی، کاین دم از او می‌زاید

وین دم، دم ماست، گر تو را می‌شاید

گر در یابی، زنده بمانی جاوید

ور نه دم ماست، هم به ما می‌آید

عاشق ز کسی نکاهد و نفزاید

لب بندد و راز پیش کس نگشاید

چون کامل شد بترسد از غیرت دوست

هرگز خود را به خویشتن ننماید

در جنب رخت چو ماه میننماید

میگردد و میکاهد و میافزاید

از غیرت روی همچو خورشید تو ماه

دیرست که ماهتاب میپیماید

این خط که همی رخ تو را آراید

طوطی ست که بر بوی شکر می آید

گر دل بخری،شکر فروشی،شاید:

زان پیش که طوطی شکرت بر باید

در مستی اگر زمن گناهی آید

شاید که دلت سوی جفا نگراید

چشمت به خمار عالمی بر هم زد

گر من گنهی کنم به مستی شاید

هر روز فلک حادثه نو زاید

کاندیشه به جهد، مثل آن ننماید

روشنتر از آفتاب رایی باید

تا مشکل روزگار را بگشاید

دست تو، کزو گنج گهر می‌زاید

بحری است، که یک دم از سخا ناساید

وز باد، سماع اگر بجنبد شاید

کز جنبش باد، بحر در موج آید

فرمان فرمان اگر فرستی شاید

درمان درمان ما از آن افزاید

عصیان عصیان گرچه زما می آید

احسان احسان زحضرتت می آید

در آتش عشق رنگ دل بزاید

جز در غم عاشقی طرب نفزاید

در عشق دل و دلبر ثابت باید

یا رب تو دلی بخش که آن را شاید

جز در غم تو شادی من نفزاید

جز در طلبت جان و دلم ناساید

خاک در تو چو سرمه در چشم کشم

ملک دو جهان به چشمم اندر ناید

چون کار به جدّ و جهد ما برناید

دلتنگ مشو که آنچنان می باید

چون نور فرا رسد چنان بگشاید

کز دامن صبح روز روشن زاید

او را زدرون خانه دردی باید

کز قصّه شنیدن این گهر نگشاید

در خانه اگر تو را بود چشمهٔ آب

به از رودی که از آن زجایی آید

با رنگ ز تیغ او دلم نزداید

می باشم از آن گونه که او فرماید

نومید نیم ز فضل او زیرا کاو

هرگه که دری ببست صد بگشاید

چون کار به جهد و جدّ تو برناید

دلتنگ مشو که آنچنان می باید

چون نور فراز شد جهان بگشاید

کز دامن صبح روز روشن زاید

راه تو به جز تو دیگری ننماید

بی حکم تو کس را نفسی برناید

بگشای در بستهٔ شادی بر ما

هرگه که دری ببست صد بگشاید

جان آید و راه عشق می پیماید

ره دشوار است رهبری می باید

عقل آمد و ره به خود نمی داند رفت

شرع آمده است تا رهش بنماید

چون دیدهٔ عقل راهرو بگشاید

در ظلمت شب همی چراغش باید

چشم ارچه که روشن است از نور بصر

جز شرع ره راست بد و ننماید

بر مردم اهل گر بد و نیک آید

گه بسته شود کار و گهی بگشاید

غم در دل تو حامله ورجای گرفت

دلتنگ مشو بوک به شادی زاید