زهر است غم جهان و مَی تریاکم

تریاک خورَم، ز زهر ناید باکم

مَی می‌خورَم و به سبزه بر می‌غلتم

زآن پیش که سبزه بَر دَمَد از خاکم

چون گل صنما جامه به صد جا چاکم

چون لاله به روز باد سر بر خاکم

چون شاخ بنفشه کوژ و اندوهناکم

در غم خوردن چو یاسمین چالاکم

چون باز رهد ز غصه جان پاکم

مگری چو زنان که بهر تو غمناکم

من خنگ سوار کرده افلاکم

خاکش برسر که سر نهد بر خاکم

افکند بغربت فلک بیباکم

آواره بکرد گردش افلاکم

یا رب ز کدام چشمه نوشم آبى؟

آیا بکدام گوشه باشد خاکم؟