گفتم که چو رویت چه بود گفت که ماه

گفتم که چو رنگم چه بود گفت که کاه

گفتم چونست روز من گفت سیاه

گفتم چون شد حال دلم گفت تباه

گفتم چه زنم در غم تو گفت که آه

گفتم چه کنم در پی تو گفت نگاه

گفتم که کجا روم ز دست غم تو

گفتا که بتون و طنجه و آب سیاه

گفتم که مکش گرد رخ آن خط سیاه

گفت از شب تیره روی کی تابد ماه

از عاج بیک زمان دو رخ بتراشم

گر زانک رخ سفید می خواهد شاه

ای همنفسم در شب هجران تو آه

رفتی و مرا چشم طلب بر سر راه

در نامه چو تقریر کنم قصه شوق

از چشم قلم فرو چکد خون سیاه

ای دست من از دامن وصلت کوتاه

بر محضر حسنت مه و خورشید گواه

خط سیهت که هست عنوان جمال

چون نامه ی عمر ماست گو باش سیاه

چون حال دل من ز غمت گشت تباه

آویخت در آن زلف دل آشوب سیاه

ز آنسان که در آتش سقر اهل گناه

آرند به مار و کژدم از عجز پناه

با منعم خود برون منه پای ز راه

عصیان ولی نعم گناهست گناه

در منعم خود که او دواتست، چو کلک

بگشاد زبان او سیه گشت سیاه

گفتم چه زنم در غم تو گفت که آه

گفتم چه کنم در پی تو گفت نگاه

گفتم که کجا روم ز دست غم تو

گفتا که بتون و تنجه و آب سیاه

یا رب دانی که من بگاه و بیگاه

جز در تو نکردم ز چپ و راست نگاه

حسن تو چو ماه و شاهدان چون آبند

در آب نظر می کنم و بینم ماه

خواهی که به سرچشمه جان یابی راه

یا بر فلک شرف برآیی چون ماه

از مصحف رخساره خوبان می خوان

سر ازل و ابد ز خط های سیاه

اکنون که نماند مایه حشمت و جاه

آمد اجل و گرفت ما را سر راه

کردیم دراز پای بر بستر مرگ

چون دست تصرف ز تعلق کوتاه

با اشک خونین دور از تو ای ماه

«بثی و حزنی اشکوا الی الله »

رو در تو دارند از دین و دنیا

مردان دانا رندان آگاه

دامان وصلت نتوان گرفتن

[...]

بودیم در انتظار با گریه و آه

بنشسته به راه یار کز ره ناگاه

آواز حلی و بانگ خلخال آمد

یعنی خیزید کامد آن چارده ماه

عالم شب و روزیست درین حادثه گاه

وان روز و شبت موی سپیداست و سیاه

چون شب بگذشت و روز شد باز پدید

برخیز که چشم همرهانست براه

ایچشمه آفتاب با روی چو ماه

خورشید پرستان همه را در تو نگاه

بس چشم سیاه از انتظار تو سفید

بس روی سفید از غم عشق تو سیاه

ای مونس جان من بگاه و بیگاه

بی یاد تو کار دل تباهست تباه

مشتاق جمال تو چنانم که دمی

گر غایبم از خیال تو واویلاه

ای دل بهوس روزی ننهاده مخواه

با قسمت خود بساز و از غصه مکاه

صد سال نگردد بهزار آب سفید

رویی که بسیلی طمع گشت سیاه

ای فیض هدایتت مرا هادی راه

دایم تو ز حال من به از من آگاه

شادم که دم سوآل و تقریر گناه

تو صاحب دعوی تو قاضی تو گواه

ابرو نبود زینت آن روی چو ماه

کان چشم مرا چو کشت بی‌جرم و گناه،

تیغش ز برای خون من شحنهٔ عشق

بنهاد به روی آتش وگشت سیاه

ای عاشق و زاهد از تو در ناله و آه

نزدیک تو و دور ترا حال تباه

کس نیست که از تو جان تواند بردن

آن را به تغافل کشی این را به نگاه