از بهر یکی بوس به دو ماه ای ماه

داری سه چهار پنج ماهم گمراه

ای شش جهت و هفت فلک را به تو راه

از هشت بهشت آمده‌ای در نه ماه

با من ز دریچه‌ای مشبک دلخواه

از لطف سخن گفت و من استاده به راه

گفتی که ز نور روی آن بت ناگاه

صد کوکب سیاره بزاد از یک ماه

دل بستدم از کفشگری روی چو ماه

چون نجم کله دوز ز من شد دلخواه

آن نجم ازین ماه به آمد صد بار

چونانکه سر از پای و چو از کفش کلاه

در کوی خرابات چه درویش و چه شاه

در راه یگانگی چه طاعت چه گناه

بر کنگرۀ عرش چه خورشید چه ماه

رخسار قلندری چه روشن چه سیاه

گفتی که برو حدیث ما کن کوتاه

ای دوست کجا روم کجا دانم راه ؟

ای نحس چو مریخ و زحل بی‌گه و گاه

چون زهره غرو چو مشتری غره به جاه

چون تیر منافق نه سفید و نه سیاه

غماز چو آفتاب و نمام چو ماه

با روز رخ تو گرچه ای روت چو ماه

از روز و شب جهان نبودم آگاه

بنمود چو چشم بد فروبست این راه

شبهای فراق تو مرا روز سیاه

از بهر هلال عید آن مه ناگاه

بر بام دوید و هر طرف کرد نگاه

هرکس که بدید گفت سبحان‌الله

خورشید برآمدست و می‌جوید ماه

با من به سخن درآمد امروز پگاه

آن لاغری که دارمش از پی راه

گفتا که طمع نیست مرا باری جو

چندان که ببویم ای مسلمانان کاه

نا یافته شهرخی ز وصلش ناگاه

شد سیم به پیلوار خرج آن ماه

بر دست گرفت کج روی چون فرزین

تا ز اسب پیاده ماندم همچون شاه

از بسکه همیکنم بشب ناله و آه

بر چرخ سیاهشد ز آهم رخ ماه

این خود چه دلست که برمنش رحمت نیست

من بنده آن دلم زهی سنگ سیاه

از جمله نیکوان و خوبان سپاه

زیبای کمر تویی و زیبای کلاه‌

گر داد جفای روزگار ای دلخواه

بر موی سیاه من سپیدی را راه

در من به حقارت نتوان کرد نگاه

یک باز سپید به ز صد زاغ سیاه

آن شب که ز من جدا شدی ای دلخواه

دیدم شب خویش را چو زلف تو سیاه

هم در شب خویش بینم ان شاءالله

از عارض تو صبح و زرخسار تو ماه

خاقانی و روی دل به دیوار سیاه

کز بام سپهر ملک بیرون شد ماه

در گشت فلک چو بخت برگشت از شاه

برگشت جهان چو شاه در گشت از گاه

خاقانی را بی‌قلم کاتب شاه

انگشت شد انگشت و قلم ز آتش آه

هم بی‌قلمش کاتب گردون صد راه

بگریست قلم‌وار به خوناب سیاه

دیدم به ره آن مه خود و عید سپاه

بر بسته نقاب و نو چنین باشد ماه

در روزه مرا بیست و ششم بود از ماه

دیدم رخ او روزه گشودم در راه

دی صبح دمان چو رفت سیاره به راه

سیارهٔ اشک ریخت صد دلو آن ماه

روز از دم گرگ تا برآمد ناگاه

شد یوسف مشکین رسن سیمین چاه

گفتم پس از آن روز وصال ای دلخواه

شب‌های فراقت چه دراز آمد آه

گفتا شب را در این درازی چه گناه

شب روز وصال است که گردیده سیاه

ای دولت و دین را به سزا شاهنشاه

ای بر عدلت دوام ملک تو گواه

امشب می خور که مشتری با همه جاه

بر چرخ به روی تو همی بیند ماه