این چرخ فلک که ما در او حیرانیم

فانوس خیال از او مثالی دانیم

خورشید چراغ‌دان و عالم فانوس

ما چون صوریم کاندر او حیرانیم

دنیا چو رباط و ما در او مهمانیم

تا ظن نبری که ما در او می‌مانیم

در هر دو جهان خدای می‌ماند و بس

باقی همه کل من علیها فان‌ایم

گاهی به هوس حرف فنا میخوانیم

گاهی ز هوس نزد بقا میمانیم

تر دامنی وجود خود میدانیم

بر خشک بمانده چند کشتی رانیم

از طبع ملول دوست ما می‌دانیم

وز غایت عاشقیش می رنجانیم

شرمنده و ترسنده نبرد راهی

تا راه حجاب ماست ما می‌رانیم

گر یار کنی خصم تواش گردانیم

هر لحظه به نوعی دگرت رنجانیم

گر خار شدی گل از تو پنهان داریم

ور گل گردی در آتشت بنشانیم

ای سرو اگر ترا چو طوبی خوانیم

از سرکشیت بجای خود بنشانیم

با قامت او چند کنی نسبت خویش

ما اصل تو و فرع تو نیکو دانیم

ما محرم راز حضرت سلطانیم

احوال درون و هم برون می دانیم

منشی قضا هرچه نویسد مجمل

بر لوح قدر مفصلش می خوانیم

هرچند که در مرتبه مامورانیم

بس ظاهر و پیداست که ما میرانیم

یک لحظه گداییم و دمی سلطانیم

در حالت خویشتن عجب می مانیم

ساقی قدحی که کشته جانانیم

ما مردن و زندگی از آن میدانیم

ما را به اجل چه کار و با عمر چه بحث

ما زنده وصل و کشته هجرانیم

ناظر بکتاب روی خوبان زانیم

کز روی نکو آیت حسنت خوانیم

ما را چه خبر ز عالم و زهد وورع

ما شیوه شاهدان نکو میدانیم

ما جمله جهان مصحف ذاتت دانیم

از هر ورقی آیت وصفت خوانیم

با آنکه مدرسیم در مکتب عشق

در معرفت کنه تو ما نادانیم

ما مرشد عشاق خرابات جهانیم

ساقی سراپردهٔ خمخانهٔ جانیم

هرکس به جمال رخ خوبی نگرانند

در آینهٔ خویش به خود ما نگرانیم

ما مرشد عشاق خرابات جهانیم

ساقی سراپردهٔ خمخانهٔ جانیم

ما درس صداقت و صفا می‌خوانیم

آیین محبت و وفا می‌دانیم

زبن بی‌هنران سفله ای دل مخروش

کانها همه می‌روند و ما می‌مانیم