کس حال من سوخته جز شمع نداند

کو بر سر من شب همه شب اشک فشاند

دلبستگئی هست مرا باوی از آنروی

کز سوخته حالی بمن سوخته ماند

گر خسته شوم بر سر من زنده بدارد

[...]

اسبی که مرا خواجه بر آن اسب نشاند

هر کس که بدید اسب شطرنجش خواند

چون راندمش در اولین گام بماند

بد جانوری بود، ندانم به چه ماند

یاری که مدام این سخن را خواند

معنی کلام عارفان را داند

آئینه اگر چه می نماید تمثال

در ذات نماینده اثر نتواند

گرچه به قلم کام بسی دانی راند

وز نوک قلم مشک توانی افشاند

چون نامه خویشتن بباید خواندن

منویس کتابتی که نتوانی خواند

آن خرک از طعمه و خوردن بماند

پس برسم دعوت آهو را بخواند

ای آنکه بجمع سیم و زر حرصت خواند

بر خاک کدورتت پی گنج نشاند

مالی که بخاک میکنی دفن امروز

فرداست که خواهد بسر گورت ماند

هر کس قدر شکستگی را داند

دانسته به دل نهال غم بنشاند

غم بار دل خاک نشینان نشود

کی سایهٔ کوه سبزه را رنجاند