آن شاخ سمن که روی خندان دراد

می نتواند که سیم پنهان دارد

وان غنچۀ تنگ خولب آورده بهم

زر تعبیه در جامۀ خلقان دارد

شیرین دهنت چون صفت جان دارد

خود را سزد ار، ز دیده پنهان دارد

آن چشمه که خضر یافت زو آب حیات

لعل تو بهر لطیفه ی آن دارد

امروز خوش است هر که او جان دارد

رو بر کف پای میر خوبان دارد

چون بلبل مست داغ هجران دارد

مسکن شب و روز در گلستان دارد

هر موی زلف او یکی جان دارد

ما را چو سر زلف پریشان دارد

دانی که مرا غم فراوان از چیست

زانست که او ناز فراوان دارد

آن درد که کوه را خروشان دارد

وان سوز که آب بحر جوشان دارد

وان بار که پشت چرخ ازو گیرد خم

در سینه دلم چگونه پنهان دارد

حرصت ای شیخ ذوق بریان دارد

دندان نه و میل خوردن نان دارد

می جاوی نان چو آسیا در شکمت

گویا فم معدهٔ تو دندان دارد

گر عقل بود سپهر گردان دارد

ور جان و تن است این همه حیوان دارد

یارب ز کجا و از چه برخاسته است

این شور و محبتی که انسان دارد

گر عقل بود سپهر گردان دارد

ور جان و تن است این همه حیوان دارد