جائی که غمت بقصد جان برخیزد

دل را چه زیان گر از میان برخیزد

دارم سر آن که تا بدستت نکنم

از پا ننشینم ار جهان برخیزد

یاد تو کنم دلم چنان برخیزد

که امید به کلی از جهان برخیزد

آیا بودا که از میان من و تو

ما بین فراق از میان بر خیزد

گر دل نفسی از سر جان برخیزد

غمهای نشسته بی کران برخیزد

آن دم که تو با گناهِ خود بنشینی

با این همه غصّه از میان برخیزد

شاها کرمت از پی آن برخیزد

تا رسم تکبر ز میان برخیزد

لیکن تو به نفس خود جهان دگری

عاقل نپسندد که جهان برخیزد

اول سخنم چو از زبان برخیزد

واول حرفم چو از بیان برخیزد

یا نام تو یا نامه به نام تو بود

گر بر سرم از تیغ جهان برخیزد

چون سوز غم تو از جهان برخیزد

از هستی ما نام و نشان برخیزد

بر خاک سر کوی تو رفتیم به باد

تا خود چه غبار ازین میان برخیزد

آن روز دل غم جهان برخیزد

رنگ غم از آیینه ی جان برخیزد

کاین تیره غبار آسمان بنشیند

وین توده ی خاک از میان برخیزد

آن روز دل غم جهان برخیزد

رنگ غم از آیینه ی جان برخیزد

با تیغ تو جنبش از جهان بر خیزد

گردون بنشیند و زمان برخیزد

جز تیغ نماندکس دراین ملک دو روی

وقت است که او هم زمیان برخیزد