عاشق نبود هر آنکه تا جان باشد

جانرا چه خطر بود چون جانان باشد

در عشق همیشه عهد و پیمان باشد

یا این باشد به عشق یا آن باشد

تا جان باشد عشق تو در جان باشد

در هستی آن قوت ارکان باشد

وانرا که بقای او بجانان باشد

او را بمدان که این بود آن باشد

زانجا که کمال حضرت عزت اوست

اعیان وجود را چه امکان باشد

آن شب که دلم نزد تو مهمان باشد

جانم همه در روضهٔ رضوان باشد

جانم بر توست لیک فرمان باشد

کامشب تن من نیزد بر جان باشد

چندانکه مجال وهم انسان باشد

بر بنده سخن گذاری آسان باشد

با این‌همه چون به بارگاه تو رسد

ران ملخ و خوان سلیمان باشد

در عالم عشق کفر ایمان باشد

آنجای گناه و توبه یکسان باشد

جایی که عبادت می و مستی دانند

آنجای نماز و روز عصیان باشد

گفتم که دلم گفت پریشان باشد

ویران زبرای چه برین سان باشد

گفتا که دل تو وقف اندوه من است

رسم است همیشه وقف ویران باشد

پیوسته ترا حال پریشان باشد

خرج تو همه ز کیسۀ جان باشد

این مایۀ عمر صرف در چیزی کن

کآنگاه که این نباشدت آن باشد

گر ما نه همه تنور سوزان باشد

ناگه ز درم درآی گرم آن باشد

چون وعده دهی نیابی سرد آن باشد

سرما نه همه سرد زمستان باشد

مرغی که ز باغ پاکبازان باشد

هم سرکش و هم سرخوش و شادان باشد

گر سر بکشد ز سرکشان میرسدش

کاندر سر او غرور بازان باشد

هر کس که درست قول و پیمان باشد

او را چه غم از شحنه و سلطان باشد

وان خبث که در طبیعت ثعبانست

او را به از ان نیست که پنهان باشد

پیوند حقیقی کشش جان باشد

نه وصل عنان گیر، نه هجران باشد

گر شخص به من نماید انجاگو باش

جان می‌باید که پیش جانان باشد

می آینه‌ی خاطر رخشان باشد

جانست وز جان چه خوش‌ترست آن باشد

دانی که کجا بود چنین جان پرور

در خدمت اتسزبن طوغان باشد

آن دل که بر او مهر تو تابان باشد

میسوزد و شمعوار خندان باشد

تو جان منی و تا ابد خواهد بود

از تو نبرم تا ببرم جان باشد

هر چند که فرزند بسامان باشد

دردیست که بی مایه درمان باشد

از زیستنش رنج فراوان باشد

وز مردن او خرابی جان باشد

هرچ آن هنر جمله بزرگان باشد

و اسباب سیادت سترکان باشد

کردم طلب و یافتم اما چه کنم

چون بره نر بهره گرگان باشد

غریب اگر چه وزیر شه جهان باشد

همیشه میل دلش سوی خانمان باشد

اگر چه ساعد شاهان بود نشیمن باز

ولی بکام دل باز آشیان باشد

آن چیست که چون ابروی جانان باشد

قلب وی و مستویش یکسان باشد

در بحر ضمیر خویشتن شست انداز

کانچیز که در شست فتد آن باشد

تا گردش نُه گنبد گردان باشد

تا عالم امتزاج و ارکان باشد

تا معدن و تا نبات و حیوان باشد

سلطان جهان طغی تمورخان باشد

آدم که نتش سرای ویران باشد

تا در نگری خاک پریشان باشد

مد الفی که بر سر آدمی است

بر حرف وجودش خط بطلان باشد