هم غالیه زلفینی و هم سیم اندام

هم روی نکو داری و هم نیکونام

دو لب چو مدام داری و زلف چو دام

من مانده بدام دایم از بهر مدام

هر چند که از تو بوسه یابم گه بام

در آخر شب مرا هوس آید کام

بوسه بده و کنار برتست حرام

نشنودستی درو غزن باشد شام

افتادم در دام بتی سیم اندام

وز صحبت او دلم رسیده است بکام

تا من بزیم مرا تمام است خوشی

گر دلبر من بسر برد مهر تمام

ای زرین نام لعبت سیم اندام

زر تو و سیم تو نه پخته ست و نه خام

در کس منگر به بی نیازی بخرام

زیرا که توانگری به اندام و به نام

ای رایت شه گرفته از نام تو نام

طبع تو به نظم داده انصاف کلام

هر شه بیتی ز نظم تو دیده تمام

در جلوه عروس نطق را هفت اندام

دیگ سیه انداخته از گوشه بام

رسمیست بسورها ز چشم بدعام

انداخت بسور صاحب از نام امام

چون دیگ سیاه لعبتی سیم اندام

چرخا زحلت نحس‌ترست یا بهرام

زهره‌ت غر و مشتریت مغرور به نام

تیرت ز منافقی نه پخته‌ست و نه خام

خورشید تو قحبه است و ماهت نه تمام

ای زیر همای همتت چرخ مدام

کبک از نظرت گرفته با باز آرام

اقبال تو شاهین و کبوتر ایام

سیمرغ نظیر خسرو طوطی نام

رفتم چو نبود بیش از این جای مقام

هرچند به نزدیک تو بودم آرام

کس را به جهان مباد ای سیم‌اندام

رفتن نه به اختیار و بودن نه به کام

از مشرق دست گوهر آل نظام

ده ماه تمام را طلوعست مدام

اینک بنگر که آن خداوند کرام

بفکند مه نوی ز هر ماه تمام

دل فرق نمی‌کند همی دانه ز دام

راهیش به جامعست و راهیش به جام

با این همه ما و می و معشوقه به کام

در مصطبه پخته به که در صومعه خام

یک دست به مصحف و دگر دست به جام

گه نزد حلال مانده گه نزد حرام

ماییم درین عالم ناپخته خام

نه کافر مطلق نه مسلمان تمام

ای فتنهٔ خاص ای بلای دل عام

خورشید فلک روی تو را گشته غلام

در بلخ اگر برآئی ای مه بر بام

در چاه رفو کند قصب کور به شام

یک دست بمصحفیم و یک دست بجام

گه نزد حلالیم و گهی نزد حرام

مائیم در این گنبد ناپخته خام

نه کافر مطلق نه مسلمان تمام

من می‌نروم که می‌برندم ناکام

با چشم پر آب یار نادیده تمام‌

من می‌نروم که می‌برندم ناکام

با چشم پر آب یار نادیده تمام‌

احکام شریعت است چون شارع عام

بیرون مرو از راه شریعت یک گام

هرکس که سر از حکم شریعت پیچد

در مذهب اهل معرفت نیست تمام

ای پیش تو مهر و ماه و تیر و بهرام

بر جیس و زحل، زهره حمل ثور غلام

جوزا سرطان خوشه کمان شیرت رام

میزان، عقرب، دلو، بره حوت به دام

سروی است سیاه چرده آن ماه تمام

بر آب دو عارضش خطی آتش فام

شکل خط او به گرد عارض مادام

چون سرخی مغرب است در اول شام

گردون قفسی است سبز پرچشمه چو دام

مرغان همه زین قفس پریدند مدام

دیری است در این قفس ندیده است ایام

یک مرغ چو من همای خاقانی نام