این عشق کمالست و کمالست و کمال

وین نفس خیالست خیالست و خیال

این عشق جلالست و جلالست و جلال

امروز وصالست و وصالست و وصال

پر از عیسی است این جهان مالامال

کی گنجد در جهان قماش دجال

شورابهٔ تلخ تیره دل کی گنجد

چون مشک جهان پر است از آب زلال

الخمر و من‌الزق ینادیک تعال

واقطع لوصالنا جمیع‌الاشغال

فربا و صفاء و سبقنا الحوال

کی نعتق بالنجدة روح‌العمال

عشقی دارم پاکتر از آب زلال

این باختن عشق مرا هست حلال

عشق دگران بگردد از حال به حال

عشق من و معشوق مرا نیست زوال

مردا منشین جز که به پهلوی رجال

خوش باشد آینه به پهلوی صقال

یارب چه طرب دارد جان پهلوی جان

آن سنگ بود فتاده پهلوی سفال

مرغی که خبر ندارد از آب زلال

منقار در آب شور دارد همه سال

هرگز ز تو نگلسم، محال است محال!

یا عهد تو بشکنم، خیال است خیال!

بر تو نکنم دعوی خون دل خویش

خون دل من بر تو حلال است حلال

ای یار چو اندیشه و مونس چو خیال

شایسته چو روحی و پسندید چو مال

آزرده مشو اگر دلت بگرفته است

شک نیست که خورشید بگیرد هر سال

گشتم ز جفای فلک و گردش سال

بد حال و نخواهم که کسم داند حال

تا گریم و دوستم بگوید مَگِریْ

یا نالم و دشمنم بگوید که منال

گر دست دهد دولت ایام وصال

ور سر برود در سر سودای محال

یک بوسه برین نیمه خالی دهمش

از رویش و یک بوسه بران نیمهٔ خال

ز ابروی تو و روی تو در ملک جمال

حالی عجب افتاد و چگویم که چه حال

دیدند ز روی و ابرویت خلق جهان

یک غره مه که باشد او را دو هلال

افسوس که آفتاب عمرم به زوال

نزدیک رسید و دیده در خواب و خیال

بشناس دلا قیمت این عمر که هست

باز آمدن عمر‌، دگر باره محال

تا مردم چشم پر نمم روز وصال

دیدست رخ انصنم زهره جمال

با سوزن مژگان همه شب مشغولست

بر کار گه دیده بتحریر خیال

در حال حیاتم ای بت مشکین خال

هرگز نکنی یاد من مسکین حال

ز آنپس که شود سوخته پروانه چه سود

گر شمع بر او اشک فشاند همه سال

زیبا صنمی بناز کی آب زلال

تذکیر همیگفت بصد غنج و دلال

در مجلس او شد بره رشد و ضلال

یکقوم بوعظ او و یکقوم بحال

علمی که ترا می نرساند به کمال

مالی که ترا می نکند نیکو حال

بگریز از آن علم و از آن مال ببر

کآن علم ضلال آمد و آن مال وبال

در چشم تو باشد سخنم سحر حلال

و اندر دهنت سخن بود تنگ مجال

و آنگه که سخن زان تن نازک رانم

باشد سخنم لطیف تر ز آب زلال

دارد صنم ماهوش زهره جمال

خالی بمیانه دو ابرو و چه خال

گوئی که مگر ستاره ئی منکسف است

افتاده میان مشک پیکر دو هلال

در خطه سبزوار دیدم امسال

حالی که نماند بر فرزانه مجال

در رسته بازار کلهدوزانش

برجیست درو جمع بهم بدر و هلال

ما بر در شکریم و قناعت همه سال

فارغ شده از نیک و بد اهل جدال

نی دل سوی ماضی و نه بر مستقبل چشم

در کلبه عزلتیم مشغول بحال