چون مرغ ضعیف بی پر و بی بالم

افتاده به دام و کس نداند حالم

دردی به دلم سخت پدیدار آمد

امروز من خسته از آن می‌نالم

چون مرغ ضعیف بی پر و بی بالم

افتاده بدام و کس نداند حالم

دردی بدلم سخت پدید آمده است

امروز من خسته از آن مینالم

گفتم که شود به عقل پیدا حالم

تا من به زبان حال بَر وی نالم

آنجا که رسید عقل گفتا زنهار

گر بیشترک روم بسوزد بالم

بر نفس خودت نئی به کلّی ظالم

آن کن که دلی از تو بماند سالم

پهلوی تو باید که پر از علم بود

در پهلوی تو چه سود دارد ظالم

از وصل سمنبران چنان شد حالم

کز ناز بسان گل نو می بالم

چون غنچه دلم ز روی نیکو بگرفت

آنم که چو چنگ از خوشی می نالم

در عشق تو گر چه شهره ام در عالم

زان روی که تا نهفته ماند حالم

مانند گل دو رنگ بر چهرۀ زرد

گلگونه یی از خون جگر می مالم

از عشق تو گشتم ارغنون عالم

وز زخمهٔ تو فاش شده احوالم

ماننده چنگ شده همه اشکالم

هر پرده که می‌زنی مرا مینالم

عشق است قدح وز قدحش خوشحالم

او راست عروسی و منش طبالم

سوگند بدان عشق که بطال گر است

کانروز که طبال نیم بطالم

بر خاک کف پای تو چون رخ نالم

ور پیرهنم نگنجم از بس بالم

وصل تو به بخت نیک هم نتوان یافت

بیهوده ز بخت بدخود می نالم