ولقد لسعت حیة الهوی کبدی

فلا طبیب لها و لاراق

الا الحبیب الذی شفعت به

فعنده رقیتی و تریاق

آن تاق که نیست جفتش اندر آفاق

با بنده بباخت تاق و جفتی به وفاق

پس گفت مرا که تاق خواهی یا جفت

گفتم به تو جفت و از همه عالم تاق

آنکس که ترا بدید ای خوب اخلاق

در حال دهد کون و مکان را سه طلاق

مه را چه طراوت و زحل را چه محل

با طلعت آفتاب اندر افاق

از دل نالم یا ز فلک یا ز فراق

یا آنکه شدم ز صبر و از طاقت طاق

جانم به لب آمد از جفای گردون

وز صحبت دوستان با شَید و نفاق

از بس که بدیدم ز وصال تو فراق

جویای فراق گشتم اندر آفاق

اکنون که به من فراق تو کرده وفاق

خواهی تو به شام باش و خواهی به عراق