بی‌دیده اگر راه روی عین خطاست

بر دیده اگر تکیه زدی تیر بلاست

در صومعه و مدرسه از راه مجاز

آنرا که نه جا است تو چه دانی که کجاست

توبه کردم که تا جانم برجاست

من کج نروم نگردم از سیرت راست

چندانکه نظر همی کنم از چپ و راست

جمله چپ و راست ، راست و چپ دلبر ماست

تهدید عدو چه بشنود عاشق راست

میراند خر تیز بدان سو که خداست

نتوان به گمان دشمن از دوست برید

نتوان به خیالی ز حقیقت برخاست

چنگی صنمی که ساز چنگش بنواست

بر چنگ ترانه‌ای همی زد شبها است

کآیم بر تو غزلسِرایان روزی

وان قول مخالفش نمی‌آید راست

دستت دو و پایت دو و چشمت دو رواست

اما دل و معشوق دو باشند خطاست

معشوق بهانه است و معبود خداست

هرکس که دو پنداشت جهود و ترساست

دیوانه شدم خواب ز دیوانه خطا است

دیوانه چه داند که ره خواب کجاست

زیرا که خدا نخفت و پاکست ز خواب

مجنون خدا بدان هم از خواب جداست

شمعی که در اینخانه بدی خانه کجاست

در دیده بد امروز میان دلهاست

در دل چو خیال خوش نشست و برخاست

نی نی که ز دل نرفت هم در دل ما است

قومی غمگین و خود مدان غم ز کجاست

قومی شادان و بیخبر کان ز چه جاست

چندین چپ و راست بیخبر از چپ و راست

چنین من و ماست بیخبر از من و ما است

گفتند که شش جهت همه نور خداست

فریاد ز حلق خاست کان نور کجاست

بیگانه نظر کرد بهر سو چپ و راست

گفتند دمی نظر بکن بی‌چپ و راست

گویند مرا که این همه درد چراست

وین نعره و آواز و رخ زرد چراست

گویم که چنین مگو که اینکار خطاست

رو روی مهش ببین و مشکل برخاست

می‌گفت یکی پری که او ناپیداست

کان جان که مقدست است از جای کجاست

آنکس که از هر دو جهان روزه گشاست

بی‌کام و دهان روزه‌گشائی او راست

هر ذره که چون گرسنه بر خوان خداست

گر تا باید خورند اینخوان برپاست

بر خوان ازل گرچه ز خلقان غوغاست

خوردند و خوردند کم نشد خوان برجاست

مرغی که بر آن کوه، نشست و برخاست

بنگر که در آن کوه چه افزود و چه کاست؟

چون رای تو با رای مخالف شد راست

عهد بد و پیمان کژت عمرم کاست

روزی که دل از مهر تو مه بردارم

عذرم به هزار سال نتوانی خواست

محرومی وصل تو دل و جانم کاست

شد طبع کژت به رغم من با همه راست

روزی که امید از تو به یکره ببرم

عذرم به هزار سال نتوانی خواست

گوژ از پی خیر مستراحی آراست

کش گند بخاست از زمین تا جوزاست

آنکس که ز خیر او چنین خیزد گند

بنگر که زشر او چه خواهد برخاست

خاکی که به فرمان تو از ره برخاست

طاقی شد و جفت بارگاهش جوزاست

گر چرخ به فرمان تو سر درنارد

با خاک رهش کند تف قهر تو راست

از دیدن روی منکلی مهرم خاست

بی دیدن روی منکلی عمرم کاست

نا دیدن روی منکلی صبر کراست

نادیدن روی منکلی عین خطاست

دندان کژ تو راستی جانش بهاست

ای کژ دندان راست بگو چون تو کجاست

گر راستی ار کژی به دندان منی

ای کار من از کژی دندان تو راست

ای ساده سر پیر که پشت تو دوتاست

در پوست ز عجز استخوانت پیداست

با پیری و ضعف رگ زدنت از پی چیست

با آن سر ساده گیسوانت ز کجاست