اهلی اگرت آرزوی آب بقاست

سرچشمه آن محبت آل عباست

گر شخص فرشته گردد ازعلم و ادب

آدم نبود گرنه سگ شیر خداست

اهلی که نظر یافته از آل عباست

از آل علی همیشه کارش به صفاست

امید که عاقبت سرش خاک شود

در پای سگی که آن سگ شیر خداست

هر جا که مزار و مرقد آل عباست

آن خاک شریف قبله اهل صفاست

آهوی ختن بهر کجا نافه نهاد

خاک از اثر صحبت او مشک ختاست

شیریست درنده نفس سرکش که تراست

گیر سیر بود ترا بر او حکم کجاست

چون گرسنه شد زروزه فرمانبر تست

پس سیر مشو که سیری نفس خطاست

اکنون که بهار عمر در نشو و نماست

گلزار طبیعت تو در عین صفاست

برخیز و گلی بچین که در گلشن دهر

بنیاد بهار عمر بر باد هواست

ساقی قدحی که کار عالم نفسی است

گر یک نفست فراغتی هست بسی است

خوشباش به هر چه پیشت آید ز جهان

هرگز نشود چنانکه دلخواه کسیست

نور رخت از ظلمت زلفت پیداست

لیکن نظر چنین نصیب داناست

عارف ز جهان بروی تو می نگرد

برکوری آنکه دیده اش ناپیداست

تا سلسله عاشقی ما برپاست

دام دل ما مقید بند بلاست

یکدم ز بلای عاشقی دور نه ایم

گویا که بلای عاشقی عاشق ماست

آصف که مهین سواد اقلیم بقاست

وز آصفیش سلطنت ایمن ز فناست

تا عارضه در خانهٔ دو روزش ننشاند

معلوم نشد که سلطنت از که به پاست

اندر ره انتظار چشمی که مراست

بی نور شد و وصال تو ناپیداست

من نام بگرداندم و یعقوب شدم

ای یوسف من نام تو یعقوب چراست

آن سرو که جایش دل غم پرور ماست

جان در غم بالاش گرفتار بلاست

از دوری او به ناخن محرومی

سد چاک زدیم سینه جایش پیداست

تا منزل آدمی سرای دنیاست

کارش همه جرم و کار حق، لطف و عطاست

خوش باش که آن سرا چنین خواهد بود

سالی که نکوست، از بهارش پیداست

آباد خرابات زمی خوردن ماست

خون دو هزار توبه در گردن ماست

گر من نکنم گناه، رحمت که کند

آرایش رحمت از گنه کردن ماست

تو مگو ما را بدان شه بار نیست

[...]

بلکه آن کناس در کار است راست

وین مؤذن غره ی روی وریاست

این قضا را گونه گون تصریف هاست

چشم بندش یفعل الله مایشا است

زاده ی دنیا چو دنیا بی وفاست

گرچه رو آرد به تو آن رو قفا است

این قضا را گونه گون تصریف هاست

چشم بندش یفعل الله مایشا است

کی شنبه من به شادمانی برخاست

یا جمعه من بزم نشاطی آراست

خوبست که ایام برافتد ورنه

تا شنبه و جمعه هست این غم برخاست

تا حرص درون نقش برونم آراست

نور سخنم فتاد اندر کم و کاست

آرایش ظاهر رخ باطن پوشید

بر آینه آب زر کنی نورزد است

آن کز نظرش حجاب صورت بر خاست

بر جزو و کلش نظر به یک دیده رواست

گر جوهر قطره صاف باشد یا درد

در قطره چنان بجو که گویی دریاست