کشنید ز دور شش و هفت و سه و چار

غیر از من و یار و صد رقیبش به کنار

یک خسته دل و در پی او این همه خصم

یک دسته گل و در ره وی این همه خار

از دست رقیبم ارچه دل بود فگار

اما نه چنین به حسرت روی تو زار

جز من که ز قرب روبه غربت کردم

نارفته به پای خود کس از خلد به نار

نیکی کنی ار بخلق منت مگذار

بیننی اگر از کسی بدی سهل شمار

آور بنظر که چشم نیکی ز خدای

می‌داری و هم بذی و هم بد کردار

عکاس که برگرفت عکس رخ یار

آوخ که نمود کار ما را دشوار

بودیم همیشه یک جهت در ره عشق

آمد به دو جا فکند ما را سر و کار

دانا که بود بنزد مردم هشیار

آنکه به بیهوده هیچ می نکند کار

دانا آن شد که پخته سازد و نیکو

خامی گفتار خویش و زشتی کردار

دانا که بود بنزد مردم هشیار

آنکه به بیهوده هیچ می نکند کار

گر مانده و ناتوان و گر خسته و زار

ما وز طلبش دست کشیدن‌، زنهار

افتان خیزان رسیم تا منزل دوست

پرسان پرسان رویم تا خیمهٔ یار

ای بسته چو فندق به سرانگشت‌، نگار

رویت چو چراغ و طرّه‌ات چون شب تار

از مدرسه و کتاب گشتم بیزار

ای ترک پسر دختر انگور بیار

با خرقه و تسبیح مرا دید چو یار

گفتا ز چراغ زهد ناید انوار

کس شهد ندیده است در کان نمک

کس میوه نچیده است از شاخ چنار

یارب به رسالت رسولان کبار

یارب به مقام و رتبهٔ هشت و چهار

یارب به شهیدان صف کرببلا

ما را نفسی به خویشتن وامگذار