دانا که بود بنزد مردم هشیار

آنکه به بیهوده هیچ می نکند کار

گر مانده و ناتوان و گر خسته و زار

ما وز طلبش دست کشیدن‌، زنهار

افتان خیزان رسیم تا منزل دوست

پرسان پرسان رویم تا خیمهٔ یار

ای بسته چو فندق به سرانگشت‌، نگار

رویت چو چراغ و طرّه‌ات چون شب تار

از مدرسه و کتاب گشتم بیزار

ای ترک پسر دختر انگور بیار

با خرقه و تسبیح مرا دید چو یار

گفتا ز چراغ زهد ناید انوار

کس شهد ندیده است در کان نمک

کس میوه نچیده است از شاخ چنار

یارب به رسالت رسولان کبار

یارب به مقام و رتبهٔ هشت و چهار

یارب به شهیدان صف کرببلا

ما را نفسی به خویشتن وامگذار