نه ز پنج آرام گیرد آن خمار

که در آن سرهاست نی پانصد هزار

راه در دوست آشکارا مسپار

نامحرم پا بود در این ره، رفتار

در رهی میرفت شبلی بیقرار

دید کناسی شده مشغول کار

اصمعی میرفت در راهی سوار

دید کناسی شده مشغول کار

گهی ریزندت از دریای اشعار

به جیب عقل گوهرهای اسرار

تا نکنی جای قدم استوار

پای منه در طلب هیچ کار

آن روی چون ماه آن زلف چون مار

گیرم نمائی، کو تاب دیدار

خواهی که سازی زاهد برهمن

بردار پرده بنمای رخسار

گر آن پریرو بی‌پرده بودی

[...]

در وادی معرفت نه گیر است و نه دار

کانجا همه بر هیچ نهٰادند سوار

رفتم که زمعرفت زنم دم، گفتا

دریا به دهان سگ مگردان مردار

ای آنکه ز عشق تو مرا نیست قرار

زین بیش بدست غصه خاطر مسپار

بر هر بد و نیک پرتو انداز چو مهر

بر ناخوش و خوش گذر تو چون باد بهار

تا کی ز جفای چرخ باشم من زار

جان خسته و دل شکسته خاطر افکار

چشمم بیدار بعکس بختم ایکاش

بختم بودی بجای چشمم بیدار

فریاد که سبحه در کفم شد زنار

افسوس که یار عاقبت شد اغیار

گفتم که بهیچ کار هرگز نایم

چیزی نبودکه او نباشد در کار

زین بیم که آورد طرب تفرقه بار

بلبل نکند به باغ یک جای قرار

گل جامه دریده بر سر شاخ آید

از بس که به دامنش درآویزد خار

هرگز نشود دار فنا جای قرار

بی گریه کس از رحم نیاید به کنار

گل جامه دریده بر سر شاخ آید

از بس که به دامنش درآویزد خار

با عشق نشین دگر تو ای دل زنهار

وز غیر هوای عشق خود را باز آر

در هر علمی تو ذوفنون گردیدی

بنگر که چه حاصلت شده آخر کار

نقشی که برین دو صفحه کردند نگار

طبعم گل تشبیه بر آن کرد نثار

بر خاک فتاده آن پریشان چون گل

بر گل بنشسته این بسامان چو غبار

راه در دوست آشکارا مسپار

نامحرم پا بود درین ره رفتار

با پای چنان نه که نماند نقشی

یا نقش قدم با قدم خود بردار

در راه تو سرها به هوای رفتار

رفتند به شاگردی پا دایره‌وار

توفیق سموم دیده در بادیه ماند

و آن قافله راندند فرس پا بردار

گر بشکافند مو به موی من زار

یک موی مرا تهی نیابند ز یار

گویند که دوست از تو دورست بسوز

پس جان مرا کیست در آغوش و کنار

چون شاه جهان پادشه شیر شکار

گردید بدولت پی نخجیر سوار

روزی بتفنگ خاصیان چل آهو

افکند و نیفکند بیک صید دو بار

ای اهل سخن از کرمت شکرگزار

مثقال هنر پیش تمیزت خروار

در عهد تو سامان دگر یافت سخن

آری خرجش کم است و دخلش بسیار