نقد دلم از غمت عیاری دارد

جان بی تو بر اندوه تو کاری دارد

هرگز نکنی به نیک و بد یاد مرا

بیچاره کسی که چون تو یاری دارد

آن کس که از آب و گل نگاری دارد

روزی به وصال او قراری دارد

ای نادره آنکه زاب و گل بیرون شد

کو چون تو غریب شهریاری دارد

جان چو سمندرم نگاری دارد

در آتش او چه خوش قراری دارد

زان بادهٔ لبهاش بگردان ساقی

کز وی سر من عجب خماری دارد

هر کس که ز کبر و عجب باری دارد

از عالم معرفت کناری دارد

و آن کو به قبول خلق خرسند شود

مشنو تو که: با خدای کاری دارد

نقاش که او نقش و نگاری دارد

آن نسخه ای از لاله عذاری دارد

مقصود دل جهان جهان کرد وداع

وز خلق جهان گوشه کناری دارد

دل میل به صحبت نگاری دارد

با ساقی و مستی سر و کاری دارد

چون بلبل مست در چمن می گردد

گویا که هوای گلعذاری دارد

هر صحبت مستیی خماری دارد

هر باغ خزانی و بهاری دارد

گنجیست چمن ز گل پر از زر لیکن

در هر بن خار خفته ماری دارد

کوی تو که آواره هزاری دارد

هرکس به خود آنجا سر و کاری دارد

تنها نه منم تشنهٔ دیدار، آنجا

جاییست که خضر هم گذاری دارد

با جوهر ذات، هرکه یاری دارد

مردانه زبان به حرف جاری دارد

آن را که قوی‌ست دل، زبانش تیزست

شمشیر به قبض استواری دارد

آن کس که مقام مستشاری دارد

در مالیه اختصاص کاری دارد

راپورت ورا اگر بدقت خوانی

بیش از همه چیز امیدواری دارد

امروز که هرکه حال زاری دارد

بر پای دلش ز غصه خاری دارد

روز کمک است هر قدر بتوانی

دریاب که هر گلی بهاری دارد