بی روی توام ز لاله زار آزار است

بی چشم تو نرگس بر چشمم خوار است

بی قد تو سرو نیست برکارم راست

بی رنگ رخ تو گل به چشمم خار است

بی دیدنت از دیده مرا آزار است

بی وصل تو با جهان مرا پیکار است

بی قد تو باغ بر دلم زندان است

بی رنگ رخ تو گل به چشمم خار است

از فرقت تو در تنم از جان بار است

بی دیدنت ازدیده مرا آزار است

بی قد تو باغ بر دلم زندان است

بی رنگ رخ تو گل به چشمم خار است

آن تازه صنوبرش که خوشرفتار است

بس دل که به او بسته و از غم زار است

هست از غم او هزار بارم بر دل

زیرا که بدو هزار دل پربار است

مقصود ز احسان درم و دینار است

چندم دهی امید که زر در کار است؟

از بخشش اگر وعده امید است تو را

امید به دولت شما بسیار است

از رنج خمار،‌ نرگست بیمار است

وز بار جفا، نخل تو کم رفتار است

بیماری تو، خسته‌دلان را مرگ است

وین مرگ دگر که دیدنت دشوار است

دنیا که دلت ز حسرت او زار است

سرتاسر او تمام، محنت‌زار است

بالله که دولتش نیرزد به جوی

تالله که نام بردنش هم عار است

هر تازه گلی که زیب این گلزار است

گر بینی، گل و گر بچینی، خار است

از دور نظر کن و مرو پیش که شمع

هر چند که نور می‌نماید، نار است

ای دوست بیا که بی تو بودن عار است

جان بی تو ز من چو سایه دیوار است

صبح همه بی باده وصلت شام است

نور همه بی نور جمالت تار است

لاهور که دلبریش بسی عیار است

از شوخی طبع با که و مه یار است

گر کنچنیش دست زد خلق بود

عیبش نکنی طلای دست افشار است

ای آنکه ترا همیشه عصیان کار است

و آنرا گوئی چه‌قدر و چه مقدار است

پرهیز کن از گنه بود گرچه قلیل

اندک اندک چو جمع شد بسیار است

دیدیم، سواد هند حیرت زار است

روز کِه و مِه چو شام هجران تار است

بسته ست به کار همه شان بخت گره

اینجا گِرِه گشاده در شلوار است

آنرا که نه با غیر و نه با خود کار است

مطلق به مراد خویشتن هنجار است

وان کش دم گاوی به کف از کون خوی

مجبورش ستای ارچه همی مختار است

گردنده گردون ز نقحبه بار است

آسوده کیهان ز نقحبه زار است

در گوهر آن پیدا و پنهان

از جبهه این عنف آشکار است

بانگ نی اش را پست و بلند است

[...]

پی در گاو است و گاو در کهسار است

ماهی سریشمی به دریابار است

بز در کوه است و توز در بلغار است

زه کردن این کمان بسی دشوار است

هر تازه گلی که زیب آن گلزار است

گر بینی گل و گر بچینی خار است

از دور نظر کن و مرو پیش که شمع

هرچند که نور می‌نماید نار است

انصاف بده که عشق نیکوکار است

زان است خلل که طبع بدکردار است

تو شهوت خویش را لقب عشق نهی

از عشق تو تا عشق رهی بسیار است

پی در گاو است و گاو در کهسار است

ماهی سریشمی به دریابار است

بز در کوه است و توز در بلغار است

زه کردن این کمان بسی دشوار است

هر تازه گلی که زیب آن گلزار است

گر بینی گل و گر بچینی خار است