بر یاد تو بی‌تو روزگاری دارم

در دیده ز صورتت نگاری دارم!

زان گونه پیامها که او پنهان داد

یک ذره بصد هزار جان نتوان داد.

با هر جانی بغمزه رازی داری

بر شارع هر دلی جوازی داری!

گلها که من از باغ وصالت چیدم

درها که من از نوش لبت دزدیدم

آن گل همه خار گشت در جان رهی

وان در همه از دیده فرو باریدم‌

در دیده رهی ز تو خیالی بنگاشت

بر دیدن آن خیال عمری بگذاشت

چون طلعت خورشید عیان سر برداشت

در دیده هوس بماند و در سر پنداشت

گر آب دهی نهال خود کاشته‌ای

ور پست کنی بنا خود افراشته‌ای

من بنده همانم که تو پنداشته‌ای

از دست میفکنم چو برداشته‌ای.

آن دل که تو دیدی همه دیگرگون شد

و آن حوض پر آب ما همه پر خون شد

و آن باغ پر از نعمت چون هامون شد

و آن آب روان زباغ ما بیرون شد.

آشوب همه جهان حدیث من و تو

بگذار من و همه جهان گلشن تو.

اندر همه عمر من شبی وقت بناز

آمد بر من خیال معشوقه فراز

برداشت نقاب مر مرا گفت بناز

باری بنگر که از که ماندستی باز

رقیّ لعمرک لا تهجرینا

و منّی لقاءک ثمّ امطلینا

عدی و امطلی ما تشائین انّا

نحبّک ان تمطلی العاشقینا

فان تنجز الوعد تفرح و الا

[...]

گر مشغله‌ای نداری و تنهایی

با ما بوفا درآ که ما را شائی‌

ز اوّل تو حدیث عشق کردی آغاز

اندر خور خویش کار ما را می‌ساز

گر زین دل سوخته برآید شرری

در دائره ثری نماند اثری‌

گر پیش توام هست نگارا خطری

بردار حجاب هجر قدر نظری‌

گفتی کم و کاست باش خوب آمد و راست

تو هست بسی رهیت شاید کم و کاست‌

آن کس که بکار خویش سر گشته شود

به زان نبود که با سر رشته شود

ان اعرضوا فهم الذین تعطفوا

کم قد وفوا فاصبر لهم ان اخلفوا

زان گونه شرابها که او پنهان داد

یک ذره بصد هزار جان نتوان داد

امروز گذشت بر من آن سرو روان

پوشیده ز من روی فرو بسته لبان

ابر ار چه رخ مهر بپوشد ز جهان

کی گردد نور روز بر خلق نهان

پویان و دوان‌اند غریوان بجهان

در صومعه کوهان در غار بیابان‌

یکسر همه محواند بدریای تفکر

بر خوانده بخود بر همه لاخان و لامان

زان می که حرام نیست در مذهب ما

تا باز عدم خشک نیابی لب ما