خصمان گویند که این سخن زیبا نیست

خورشید نه مجرم ار کسی بینا نیست.

شهریست بزرگ و من بدو درمیرم

تا خود زنم و خود کشم و خود گیرم.

آن روی چرا به بت‌پرستان نبری

جلوه نکنی کفر ز دلشان نبری‌

ای منظر تو نظاره‌گاه همگان

پیش تو درافتاده راه همگان

ای زهره شهرها و ماه همگان

حسن تو ببرد آب و جاه همگان‌

هر چند بر آتشم نشاند غم تو

غمناک شوم گرم نماند غم تو

آن را که بلطف خویش حق بگزیند

بر باطن او گرد جفا ننشیند

نیک و بد اغیار ز دل بر چیند

در هر چه کند نظاره حق بیند

تا دوستی دوست مرا عادت و خوست

از دوست منم همه و از من همه دوست.

ای ماه برآمدی و تابان گشتی

گرد فلک خویش خرامان گشتی

چون دانستی برابر جان گشتی

ناگاه فرو شدی و پنهان گشتی.

ما را غم آن غمزه غماز خوش است

وز چون توبتی کشیدن ناز خوش است.

هر مرحله‌ای که بود راهی کردیم

وز آتش دل آتشگاهی کردیم‌

در هر چیز بتا! نگاهی کردیم

دیدیم در آن نقش تو آهی کردیم.

با دل همه شب حدیث تو میگویم

بوی تو ز هر باد سحر می‌جویم

آن را که وصال یار دلبر باید

از خویشتنش فراق یکسر باید.