ای منظر تو نظاره گاه همگان

پیش تو در او فتاده راه همگان

ای زهره شهرها و ماه همگان

حسن تو ببرد آب و جاه همگان‌‌

گفتم که بر از اوج برین شد بختم

و ز ملک نهاده چون سلیمان تختم‌

خود را چو بمیزان خرد بر سختم

از بنگه دونیان کم آمد رختم

زنجیر معنبر تو دام دل ماست

عنبر ز نسیم تو غلام دل ماست‌

در عشق تو چون خطبه بنام دل ماست

گویی که همه جهان بکام دل ماست‌

چشمی دارم همه پر از صورت دوست

با دیده مرا خوشست تا دوست دروست‌

از دیده و دوست فرق کردن نه نکوست

یا اوست بجای دیده یا دیده خود اوست‌

روزی که مرا وصل تو در چنگ آید

از حال بهشتیان مرا ننگ آید

جز خدمت روی تو ندارم هوسی

من بی تو نخواهم که بر آرم نفسی‌

بین المحبّین سر لیس یفشیه

قول و لا قلم للخلق یحکیه

زان گونه پیامها که او پنهان داد

یک ذرّه بصد هزار جان نتوان داد

گفتم چو دلم با تو قرین خواهد بود

مستوجب شکر و آفرین خواهد بود

باللّه که گمان نبردم ای جان جهان

کامّید مرا فذلک این خواهد بود

گلها که من از باغ وصالت چیدم

درها که من از نوش لبت دزدیدم‌

آن گل همه خارگشت در دیده من

و ان در همه از دیده فروباریدم‌

مهر خود و یار مهربانت نرسد

آن خواه گر این و اگر آنت نرسد ‌

دیدیم نهان گیتی و اصل جهان

از علت و عار بر گذشتیم آسان‌

آن نور سیه ز لا نقط برتر دان

زان نیز گذشتیم نه این ماند و نه آن‌

سیلی باید که هر دو عالم ببرد

تا نیز کسی غمان عالم نخورد‌

جز عشق تو بر ملک دلم شاه مباد

وز راز من و تو خلق آگاه مباد

کوته‌بینان نشود عشق توام زین دل ریش

دستم ز سر زلف تو کوتاه مباد

ما مؤنس عشقیم و شما برگذرید

وز قصه و حال عاشقان بیخبرید

از زشتی یار من شما غم چه خورید؟

در چشم من آئید و بدو در نگرید

گفتم که ز عشق همچو مویت باشم

همواره نشسته پیش رویت باشم‌

اندیشه غلط کردم و دور افتادم

من چاکر پاسبان کویت باشم‌

شوریده شد ای نگار دهر من و تو

پر شد ز حدیث ما بشهر من و تو

چون قسمت وصل کرده آمد بازل

هجر آمد و گفت و گوی بهر من و تو

گر لا بد جان بعشق باید پرورد

باری غم عشق چون تویی باید خورد‌

یک تیر بنام من ز ترکش بر کش

وانگه بکمان عشق سخت اندر کش!

گر هیچ نشانه خواهی اینک دل و جان

از تو زدنی سخت و ز من آهی خوش!

رویی که خدای آسمان آراید

گر دست مشاطه را نه بیند شاید

هر چند غریبیم و دل اندر وائیم

ما چاکر آن روی جهان آرائیم‌