در شش جهت آنچه گرد ما گستردند

در پنج حواس و چار طبع آوردند

بس گرسنه اند و عالمی را خوردند

این هفت که در دروازه می گردند

ای آن که تو در زیر چهار و هفتی

وز هفت و چهار دایم اندر تفتی

می خور دایم که در ره آگفتی

این مایه ندانی که چو رفتی رفتی

از جمله رفتگان این راه دراز

باز آمده ای کو که به ما گوید راز؟

پس بر سر این دو راهه آز و نیاز

تا هیچ نمانی که نمی آیی باز

ایمن مشو ای حکم تو از حکم سدوم

از تیر سحرگاه و دعای مظلوم

آن روز مباد هرگز ای جان و جهان

کز وصل تو محروم شود این دل و جان

می آموزم تا به تن اندر جان است

نتوان دانست بو که بتوان دانست

آن را که غمی بود که بتواند گفت

غم از دل خود به گفت بتواند رفت

آن کس که دل خوش به جهان آورده ست

از خانه سیمرغ نشان آورده ست

بسیار بگفتم ای دل بد پیوند

با عشق مکوش و دل به هر عشوه مبند

هر روز فلک حادثه نو زاید

کاندیشه به جهد، مثل آن ننماید

روشنتر از آفتاب رایی باید

تا مشکل روزگار را بگشاید

آنجا که نباشی تو از اینهام چه سود

وآنجا که تو آمدی بدینهام چکار؟

اذا رایت نیوب اللیث بارزه

فلا تظنن ان اللیث مبتسم

هم بگذرد این عنا و رنج و هوسم

روزی به مکافات تو آخر برسم

در زین عنایت تو فتراکی هست

تا در زند این بنده به فتراک تو دست

گر تنگ شکر خرید می نتوانم

باری مگس از تنگ شکر می رانم

بگشای چو گل به وعده راست دهن

ورنی ز تو چون لاله درم پیراهن

دعوی دلست با توام بانگ مزن

آنک در حکم عشق و اینک تو و من

ناچار چو جان به عشق باید پرورد

باری غم عشق چون تویی باید خورد

همواره برین نهاد یزدان عالم

نیکی زپس بدی و شادی پس غم

شب رفت و حدیث ما به پایان نرسید

شب را چه گنه حدیث ما بود دراز

دارم به تو اشتیاق چندان که مپرس

دردی است به اتفاق چندان که مپرس

دستی که به دامن وصالت زدمی

بر سر زدم از فراق چندان که مپرس

ای خفته نگویی که مرا بیداریست

وی شاد نگویی که مرا غمخواریست