یارب به تنم شورش مستانه بده

وجدی ز می عشق، چو پیمانه بده

بستان ز من این عقل هوس مشغله را

دیوانگی هزار دیوانه بده

روزی که عطای دم بدم خواهی کرد

رحمت بر خلق، بیش و کم خواهی کرد

یاد کرم تو کرده ام وقت گناه

یاد گنهم وقت کرم خواهی کرد؟

عشق تو چو من دردکشی می خواهد

سودای تو دیوانه وشی می خواهد

زین شعله فروز معصیت، روی متاب

دیگ کرم تو آتشی می خواهد

ای جوش دل صراحی و جام از تو

شور سر نقل پخته و خام از تو

در میکده چون باز شود چشمه خم

آبی که به هر سبو دهد کام از تو

ای ساقی بزمگاه صهبای کرم

نومید مکن مرا ز مینای کرم

گر من به تو مربوط نیم، ربطی هست

دریای گناه را به دریای کرم

در وادی عشق، بی خبر باید رفت

آماده صدگونه خطر باید رفت

بر دار، رسن به گوش منصور کشید

کاین جا ره پا نیست، به سر باید رفت

در راه طلب پیاده می باید رفت

برخاک جبین نهاده می باید رفت

یکسان به زمین اگر شدی، عذر مگو

چون سایه ز پا فتاده می باید رفت

اشک آمد و حسرت ز دل ریش نبرد

از وادی بی طاقتی ام پیش نبرد

چون سیل که آید به سر ریگ روان

برداشت ز جا و همره خویش نبرد

مرغ دل من زشاخ بی برگ و بر است

در کشت فلک به بینوایی سمراست

چون خوشه اگر به دانه ای چند رسد

هر دانه ز دانه دگر خردتر است

آسوده بود دلم ز ویرانه خود

بی تاب شوم برون ز کاشانه خود

ایام به روی آتشم جای دهد

گر همچو کمان برآیم از خانه خود

ابر آمده شب که ماهتابت ببرد

در خانه ز کوچه با شتابت ببرد

از بارش باران اگر آبت ببرد

نفعش به ازان است که خوابت ببرد

مشکل باشد ز دام او جان بردن

مشکل تر از این، دل به کفش نسپردن

از بس همه چیزش به نظر شیرین است

چون حب نبات می توانش خوردن!

زانو زده طفل غنچه در مکتب تو

یک جزو نوشته لاله از مشرب تو

رخسار تو چیست؟ ارغوان زار شفق

برگ گل آفتاب، یعنی لب تو

داری دولبی که از ازل هم نمکند

در بزمگه شراب حسنت گزکند

دارند جدایی به گه خنده ز هم

چون نوبت بوسه می شود، هر دو یکند

دل از غم تو حال خرابی دارد

جان هم ز فراقت اضطرابی دارد

گفتی که مرا به خواب خواهی دیدن

این را به کسی بگو که خوابی دارد

در فصل چنین که شد گلستان آباد

سرزد گل عیش بلبل از شاخ مراد

دستی که تهی ز ساغر می باشد

چون دست چنار، بایدش داد به باد!

دل بهر معاش، چند زحمت بکشد

وز بهر دو لقمه صد مشقت بکشد

گویند که رزق می رسد بی منت

با رزق چنین، کسی چه منت بکشد؟

جان در طلب هزار دلدار چراست؟

دل رابطه جوی باغ و گلزار چراست؟

تقدیر کجاست تا بپرسم که مرا

با قسمت کم، خواهش بسیار چراست

گویند جفا نصیب بی سامان است

سرگشته بود کسی که او بی نان است

از گردش آفتاب، معلومم شد

کان هم که به نان رسیده سرگردان است

طفلم من و چرخم به جفا قوت دهد

جایم به ستم، سپهر فرتوت دهد

آن به که ز روی دوستی، مادر دهر

گهواره راحتم ز تابوت دهد