به لب تا نغمة عیشم قرین است

مدار چرخ برچین ِ جبین است

شکوهم مانع افتادگی نیست

سرم بر چرخ و رویم بر زمین است

نظر جایی نمی‌اندازم از بیم

[...]

آه جگر ماست که آتش شرر اوست

مژگان تر ماست که صد ابر تر اوست

زلف تو که چون راهزنان گوشه گرفتست

هر فتنه که در شهر شود زیر سر اوست

بلبل به قفس داشتن امروز روا نیست

[...]

با عشق هوس سوز غم کام کجا

این دانه ببین کجا و این دام کجا

ترطیب دماغ عشق چیز دگرست

سودای تو و روغن بادام کجا

در وادی عشق پر مکش منّت پا

بی‌گام درین مرحله شو ره پیما

مردم گویند پای بردار و برو

من می‌گویم که پای بگذار و بیا

اصحاب پیمبر ارچه نورند و هُدا

هر یک سوی آخرت رهی‌اند جدا

لیکن شه مردان علی عالیقدر

راهیست که راست می‌رود تا به خدا

ای راحت جان غصّه پرورد بیا

وی صیقل خاطر پر از گرد بیا

از درد دل خسته‌دلان بی‌خبری

مردیم ز دوری تو بیدرد، بیا

ای آرزوی دل غم اندود بیا

ای مرهم جان ناله فرسود بیا

رفتی چو به بزم غیر پردیر مکن

از دست مبادا که روی، زود بیا

ای بی‌نم جود تو همه بحر سراب

بی‌نور وجودت همه معموره خراب

عالم همه از تو لاف هستی زده‌اند

چون سایه ز آفتاب و چون موج ز آب

فیاض ازل که بزم هستی آراست

جام سخن از می معانی پیر است

تا تلخی می مذاق جان را نگزد

از شکّر شکر خویش کردش مزه راست

از ناز قضا چو چهرة حسن آراست

تشریف حیا به قدّ عشق آمد راست

گر این دو نگهبان نبود از چپ و راست

بس دود کزین دو شعله برخواهد خاست

هر چند که دل لبالب از نور خداست

لیکن به مثل قطره کجا بحر کجاست؟

داند نظری کو به حقیقت بیناست

کابینه اناالعکس اگر گفت؟ خطاست

ماه رمضان عجب مه روح‌فزاست

آثار لطایف اندرین مه پیداست

رنگ همه چون رنگ نقاهت ز چه روست

گر نه رمضان مزیل امراض خطاست!

ماییم که بی‌تکلّفی‌ها فن ماست

در چار سوی گذشتگی مسکن ماست

رندی و نظربازی و مستی و جنون

ناموس هزار کار در گردن ماست

درد تو تلافی تن آسانی‌هاست

عشق تو کفارة مسلمانی‌هاست

اندازة همّت پریشانان است

زلف تو که معراج پریشانی‌هاست

در پیش کسی که علم و دانش بابست

توفیق مهیّا شدن اسبابست

اسباب چو جمع شد دگر کار از تست

توفیق برای سفرت مهتابست

در گلشن عشق خرمی نایابست

خار و گلش از تشنه لبی سیرابست

با غنچة گل در ته یک پیراهن

پژمردگی و شکفتگی در خوابست

امشب ز غمت روح و روانم می‌سوخت

وز تاب تب جسم تو جانم می‌سوخت

زان تب که شب دوش ترا داشت به رنج

مغزی که نداشت استخوانم می‌سوخت

فیّاض بیا که عشق بارت دادست

وز فتنة عقل زینهارت دادست

مردانه بیا از سر هستی بگذر

کاین دجلة پر زور گذارت دادست

ای شعله ز دست خوی بیدادگرت

می‌سوزم و هیچ نیست از من خبرت

گفتی که چو پروانه چه گردی گردم

می‌گردم قربان سرت گرد سرت

امروز که دیدار تو ما را عیدست

از داغ تو سینه گلشن امیّدست

گلگونة روی تو ز خون دل ماست

ورنه زردی لازمة خورشیدست