ای قافله سالار دلی را دریاب

افتاده جدا ز منزلی را دریاب

ای پیشرو قافله از سیل سرشک

پس مانده ی پای در گلی را دریاب

چون نیست مرا راه ز بیم خویت

در خانه ات آیم همه شب در کویت

تا روز نشینم به امیدی که مگر

از خانه برون آئی و بینم رویت

ای سرخ گلت به تازگی چون گل سرخ

وز شرم گل روی تو گلگون گل سرخ

چون عارض گلگون تو بر سرو قدت

سر برنزند ز سرو موزون گل سرخ

شوخی که صدش دل نگران می باشد

شاد همه شیرین پسران می باشد

گر می باشی طالب آن شوخ رفیق

در مدرسه ی کاسه گران می باشد

ز اندیشهٔ این دلم به خون می‌گردد

کآخر کار من و تو چون می‌گردد

تا چند به من لطف می‌گردد کم

تا کی به تو مهر من فزون می‌گردد

کس همچو من از زمانه ناکام نشد

ناکام کسی چو من ز ایام نشد

یکشب به مراد دل من روز نگشت

یک روز به کام دل من شام نشد

نه حسن تو ای جان جهان می ماند

نه عشق من سوخته جان می ماند

حسن تو و عشق من همین امروز است

فرداست که نه این و نه آن می ماند

هر روز به بستر جدائی من زار

بیمارترم ز روز اول صد بار

این درد نگر که هر زمان می کشدم

پرسیدن اغیار و نپرسیدن یار

در فصل بهار کی کند ابر بهار

در موسم گل کجا کند صوت هزار

این گریه که من می کنم از دوری دوست

این ناله ی که من می کنم از فرقت یار

جانم بلب است و عشق در جانم باز

پیمانه پر و بر سر پیمانم باز

می میرم و باز در خیال یارم

جان می دهم و به فکر جانانم باز

در بزم خودم شبی نمی خوانی حیف

روزی به سرای من نمی مانی حیف

چون گل شب و روز همدم خار و خسی

حیف از تو که قدر خود نمی دانی حیف

گویند ز غم توان شد آزاد از مرگ

وین غم که مراست می شوم شاد از مرگ

گر زندگی است اینکه مرا یاد از مرگ

گر مرگ چو زندگیست فریاد از مرگ

غم نیست اگر به تیغ کین می کشدم

بهر غیرم می کشد این می کشدم

از کشته شدن باک ندارم اما

این می کشدم که اینچنین می کشدم

گیرم که ز شوق رخ نیکوی تو من

آیم به نظاره بر سر کوی تو من

کو طالع آنکه سوی من بینی تو

کو زهره ی آنکه بنگرم روی تو من

دور از رخ تو بدیده و دل ای ماه

پیوسته در آتشم به دل گاه به گاه

از پا تا سر در آبم از سیل سرشک

از سر تا پا در آتشم از تف آه

یار آمد و صد خدنگ در طرز نگاه

آراسته بهر قتلم از غمزه سپاه

مائیم و دلی شکسته آن هم بیمار

لا حول و لا قوة الا بالله

هر سو گذری جلوه گر ای غیرت ماه

سازی دل و دین خراب از طرز نگاه

یک غمزه و آن همه بلای دل و دین

لا حول و لا قوة الا بالله

آن خواجه که لاف می زد از جود بسی

می داد به جود وعده در هر نفسی

جز وعده به من نداد چیزی، گویا

جز وعده نداده چیز دیگر به کسی

نه مهر و نه مه به این نکوئی که توئی

نه لاله و گل به خوب روئی که توئی

یوسف که به روزگار از او می گویند

این یوسف روزگار گوئی که توئی