گر دور شدی ز چشم رنجور

یک چشم‌زد از دلم نه‌ای دور

تا او نشدی ز مرغ تا مور

کس پی ننهاد گرد آن گور

نازک‌جگر‌ان باغ رنجور

شیرین نمکان تاک مخمور

هر کآمدی از غریب و رنجور

در حال شدی ز رنج و غم دور

نظارگی‌ای که دیدی از دور

شوریدن آن ددان چو زنبور

بادا همه اولیاش منصور

واعداش چنان‌که هست مقهور