از باده چون عقیق تو سیراب می شود

گوهر در آب خود چو شکر آب می شود

از خود گسسته، بار به دنیا نمی شود

مریم گران ز حمل مسیحا نمی شود

از بانگ نی دلی که جراحت نمی شود

بیدار از نسیم قیامت نمی شود

از تاج باج خواه فریدون حذر کنید

از کاسه گدایی وارون حذر کنید

سامان دهر را همه اسباب غم شمار

هر چیز کز تو فوت شود مغتنم شمار

در دیده ها اگر چه بود راه هند دور

نزدیکتر بود ز در خانه صدور!

مطرب مکن ز صافی آواز انتعاش

چون زلف بی شکن بود آواز بی خراش

از توست آنچه می دهی آن را به دیگران

از دیگری است هر چه گره می زنی بر آن

ای غنچه لب رعایت اهل نیاز کن

گر دل نمی دهی به سخن، گوش باز کن

عیش جهان در آن لب خندان نظاره کن

در چشم مور ملک سلیمان نظاره کن

پهلو تهی ز ناوک آن دلربا مکن

در استخوان مضایقه با این هما مکن

بر جام باده چشم ندارد حباب من

حسن برشته است شراب و کباب من

در سوختن زیاده شود آب و تاب من

در آتش است عالم آب (از) کباب من

متراش خط ز چهره خود پر عتاب من

بر روی خویش تیغ مکش آفتاب من!

آشفته می شود ز نصیحت دماغ من

دست حمایت است نفس بر چراغ من

در لعل یار خنده دندان نما ببین

در روز اگر ستاره ندیدی بیا ببین

در ماه روزه سیر مه ما نکرده ای

چشم گرسنه مست تماشا نکرده ای

ای خط سبز کز لب جانان دمیده ای

بر آب زندگی خط باطل کشیده ای

در بسته حجاب بود گرچه گلشنش

تکلیف بوسه است دهن غنچه کردنش

بر گردن است خون دو صد کشته چون منش

خون خوردن است بوسه گرفتن ز گردنش