ترکی‌ست یار من که نداند کس از گلش

او تند‌خو و بنده نه مرد تحملش

پسته دهان که در سخن و خنده می‌شود

زآن پسته پر شکر‌، طبق روی چون گلش

پایان زلف جعد پریشان سرش ندید

[...]

ترکیست یار من که نداند کس از گلش

او تند خو و بنده نه مرد تحملش

پسته دهان که در سخن و خنده می شود

زآن پسته پرشکر طبق روی چون گلش

پایان زلف جعد پریشان سرش ندید

[...]

وه این چه بارگیست که بهر تجملش

زیبد ز زرکش اطلس چرخ فلک جلش

شکلیست بس بدیع که نتوان نگاشتن

بر صفحه ضمیر به کلک تخیلش

پوینده استری که چو صرصر به پای سعی

[...]