وانان که هست‌شان به ابوبکر دوستی

چون دوستند چون همگی خصم حیدرند

گر عاقلی ز هر دو جماعت سخن مگوی

بگذارشان به همه که نه الفخ نه قنبرند

هان تا از آن گروه نباشی که در جهان

چون گاو می‌خورند و چو گرگان همی درند

ای خسته‌ای که بی خبر از درد دوستی

بی درد خود بگو که ترا چون دوا کنند

مجنون چو خویش را همه لیلی خیال کرد

از غیرت همین به کسی آشنا نشد

غمدیدگان عشق ترا شادی آرزوست

اما نه آن قدر که غم از دل به در کنند

دوزخ در آب دیده شود غرق روز حشر

گر عاشقان حدیث غم عشق سرکنند

ای مدعی برو که محبت نه کار تست

اهل نظر معامله با دیده ور کنند

افسانهٔ غمم دل خلقی کباب کرد

خوشدل کسی که گوش به این داستان نداد

دهشت فزود فرط تجلی کلیم را

آری جلال حق همه مدهوشی آورد

ریحان زگلستان بدمد خوش عذاریار

ریحان تر ز خط بناگوشی آورد

زین عقل هوشیار ملول آمدم بسی

ساقی بیار باده که بی هوشی آورد

باز از پی خرابی ما از چه می‌رسد

سیلی که صد ره آمد و ما را خراب دید

زاهد کند ملامتشان وه که گمرهی

خندد به آن کسان که به منزل رسیده‌اند

انکارشان کنند و ندانند کاین گروه

گویند آنچه از لب جانان شنیده‌اند

بنگر بدین که با غم عشقند یار و دوست

بر این مبین که خاک ره و خار دیده‌اند

نالم به شام هجر و خوشم زانکه عاشقان

شادند ازین که نالهٔ مرغ سحر بود

آوخ که دست مرگ گریبان جان گرفت

وین نفس شوخ دامن شهوت رها نکرد

توحید اگر طلب کنی از عشق جو که عقل

چون احولان ندید یکی تا دو تا نکرد

آن مرد ره که در نظرش زر چو خاک شد

نبود عجب که از نظرش خاک زر شود