بر درگهش امینی سرخیل قدسیان

از حضرتش رسولی سردار انبیا

پیرایهٔ کرامت و آرایش ادب

شیرازهٔ سعادت و مجموعهٔ حیا

هم حرف اول از ورق فیض لم یزل

هم نقش آخر از قلم صنع کبریا

آن قائل سَلُونی و گویای لَوکُشِف

آن خاصهٔ یداللّه و مخصوص اِنّما

من معتقد به قولش و او خوانده خویش را

رزّاق آفرینش و خلاق ماسوا

شد مختلف به مخرج اگرنه چه شد که هست

یک صوت و یک ترانه گهی مدح و گه هجا

اُنْظُر فَمَا رَأَیْتَ سِوَی الْبَحْرِ إذْرَأَیْتَ

مَوْجاً بَدَا وَمِنْهُ بَدَا فیه مَا بَدَا

کس جز تو ره نداشت درین خانه خلق را

آگه که کرد ازین که تو در دل نشسته‌ای

ای دل چنان که بی خبران چند در هوس

ای جان طفیل بی هنران چند در هوا

کامل ز گاه ناموری کی کشیده دست

عاقل به راه بی خبری کی نهاده پا

عفریت دهر کش نبود شغل، جز ستم

فرتوت چرخ کش نبود کار، جز جفا

فرزانه خوان، کسی که فروبست زان نظر

دیوانه دان، کسی که فروجست زان وفا

شو غرقهٔ محیط هویت گرت هواست

گردی ز بند و قید هوا و هوس رها

خواهی که ماسوی همه زانت شوند شو

در عالمی که نیست در آن راه ماسوا

بر نقش خویش زیب ده از نقش معرفت

بر نفس خویش بهره ده از نفس از کیا

زهد است دفع علت اسقام آثمین

تقوی است زیب و زینت اندام اتقیا

از عز عزلتت برسد عزّت ابد

وز فر فقر رو دهدت فر اولیا

ای گشته از خُذْؤهُ فَغُلُّوهُ مطمئن

هان تا ندای ارجعیت باد رهنما

نه دیده در ره طلب و چشم دل ببند

زین دامگه که دانهٔ او نیست جز بلا

دوشم ندا رسید ز درگاه‌ کبریا

کای بنده‌ کبر بهتر از این عجز با ریا

خوانی مرا خبیر و خلاف تو آشکار

دانی مرا بصیر و نفاق تو برملا

گر دانی‌ام بصیر چرا می‌کنی‌ گنه

[...]