چون سال بر هزار و دو صد رفت و سی و هفت

قیصر بشد ز فتح علی شاه زرم خواه

عباس شه ز امر ملک شد به مرز روم

زین توپ صد گرفت به یک حمله زان سپاه

جام جهان نماست ضمیر منیر دوست

اظهار عرض حال در آنجا چه حاجت است

مردی که هیچ جامه ندارد باتفاق

بهر ز جامه که در او هیچ مرد نیست

یک قوم را ز تارک برداشتند تاج

یک قوم را جواهر بستند بر جبین

نباید ترک شادی کرد وغم خورد

نه چای و قهوه و را بایست کم خورد

بده ای جان من جام مدیره

که در قزوین چو کرمان است زیره

ای روبهک چرا نه نشینی به جای خویش

با شیر پنجه کردی و دئی سزای خویش

باران عفو باربر این کشت، سال ها است

تا بر امید وعده باران نشسته ایم

نه هر که چشم و گوش و دهان دارد آدمی است

بس دیو را که صورت فرزند آدم است

فردا که هر کسی به شفیعی زنند دست

ماییم و دست و دامن اولاد مصطفی ص

هر گه که یاد بخت تو کردم جوان شدم

هرگز نمیرد آن که دلش زنده شد بعشق

کاین خاصیت مرا رخ چون زعفران دهد

رمیت ببین منک ان کنت کاذبا

کاین هنوز از نتیجه سحر است

این رحمتی بر اهل زمین بود ز آسمان

ثبت است بر جریده عالم دوام ما

به شوخی دانش آموزد ز دانش گیتی افروزد

هر کوز شعر تازی دارد بسی بیاد

او را درین صناعت خوانیم اوستاد

زیرا که فارسی کم و تازی فزون بود

وان کوز هر دو ماند استاد چون بود

چون یک الف بضرب فزائی بذال گوی

مفتوح میم میخوان، مضموم دال گوی

این علم اگرچه اول آسان رسد بدست

بر این امید فارغ هم میتوان نشست

زیرا که چون ببحر قواعد فرو شوی

بازی خوری وهر چه نه از شیخ بشنوی

گر علم یادگیری از استاد یادگیر

[...]

چندان بود کرشمه و ناز سهی قدان

کاید بجلوه سرو صنوبر خرام ما

انا من اهوی و من اهوی انا

نحن روحان حللنا بدنا

دیدم بسی بخویش و ندیدم بغیر یار

کردم بخویش جلوه معشوقی اختیار

منسوخ شد مروت و معدوم شد وفا

وزهر دو نام ماند چو سیمرغ و کیمیا